Ο τίτλος είναι φυσικά μια κοινοτυπία… Ούτε στην Αλόννησο ούτε αλλού στην Ελλάδα μένουν οι πειρατές. Η πειρατεία στις ελληνικές θάλασσες τελείωσε εκεί γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα και ουσιαστικά από τότε που δημιουργήθηκε το νέο ελληνικό κράτος μετά την επανάσταση του 1821.
Ούτε πειρατεία ούτε πειρατές υπάρχουν λοιπόν. Υπάρχει όμως το μουσείο τους.
Αυτό πήγα να δω, εκείνο το πρωί του καλοκαιριού μετα το ψάρεμα. Ο φίλος μας ο Αλοννησιώτης ψαράς μας άφησε στο λιμανάκι της Αλοννήσου, στο Πατητήρι. Μοσχομύριζε η ακτή φύκι και φρέσκα θαλασσινά. Δίπλα στο μόλο ένας ταβερνιάρης καθάριζε μια λεκάνη με φαγκριά.
Είναι από τους τυχερούς ψαράδες οι Αλοννησιώτες όσο κι αν λένε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά στη θάλασσα. Ακόμη κι έτσι οι ψαριές τους είναι από τις πλουσιότερες το Αιγαίο. Έχουν τη τύχη να ψαρεύουν σε ένα μικρό αρχιπέλαγος τριγυρισμένο από αμέτρητους υφάλους και ξέρες: έναν από τους πιο ζωντανούς ψαρότοπους της Μεσογείου!
Δεν ήταν πάντα ψαράδες οι Αλοννησιώτες. Γεωργοί ήταν, αν και το επάγγελμα που ανθούσε στην ιστορία των νησιών ήταν η πειρατεία, ντόπια και εισαγόμενη. «Η Αλόννησος δεν είχε ναυτική παράδοση αλλά είχε πειρατεία. Ήταν ιδανικό μέρος για καρτέρια με τόσα νησάκια.» μου έλεγε αργότερα ο φίλος Κώστας Μαυρίκης, ιδιοκτήτης του ιδιότυπου Μουσείου Πειρατείας (σωστότερα Μουσείο Αλοννησιώτικης Ιστορίας) στο Πατητήρι, έμπειρος δύτης, ερευνητής και συνεπέστατος ιστοριοδίφης του νησιού. «Μετά την επανάσταση του 1821, η πειρατεία συνεχίζεται και η περιοχή λέγεται «Κλεπτοφωλέαι» ή «Δαιμονονήσοι». Ήρθε μάλιστα ο ναύαρχος Μιαούλης να βάλει τάξη».
Ως το 1910 το νησί Ψαθούρα ήταν σύνορο του ελληνικού κράτους και βόλευε πολύ τους πειρατές, διότι κρυμμένοι στα υπόλοιπα Ερημόνησα των Βορείων Σποράδων χτυπούσαν ωραιότατα την τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη και έβρισκαν εδώ γρήγορο καταφύγιο.
Χαζέψαμε με τον Les τα πειρατικά κειμήλια της συλλογής του Κώστα στο Μουσείο και βγήκαμε στο υπέροχο μπαλκόνι του για ένα καφέ. Μπροστά μας απλώνονταν ο γραφικός όρμος στο Πατητήρι, τριγυρισμένος από πεύκα και άφθονο τσιμέντο.
Ναι, το τσιμέντο ευδοκίμησε στο καημένο το Πατητήρι.
Το Μουσείο Αλοννησιώτικης Ιστορίας είνια ό,τι ομορφότερο στο λιμανάκι: ένα μικρό διαμαντάκι στην Αλόννησο! Περιλαμβάνει τη συλλογή Κώστα και Αγγέλας Μαυρίκη η οποία χωρίζεται σε πτέρυγες Πειρατείας, Αρχαιολογική, Εθνικής Μνήμης και Αλοννησιώτικης Λαογραφίας. Η ιδιωτική συλλογή εναλίων αρχαιοτήτων είναι η μεγαλύτερη στην Ελλάδα! Αλλά η πιο ξεχωριστή πτέρυγα είναι το πειρατικό μουσείο, που λέγαμε, μια εκπληκτική συλλογή που έχει αμέτρητα σπανιότατα αντικείμενα: από χειροπέδες για σκλάβους σε αμπάρι , πειρατικά τρομπόνια και βόμβες με καρφιά, ως σιδερένιες βελόνες για να καρφώνονται όσοι πειρατές πηδούσαν στο κατάστρωμα την ώρα του ρεσάλτου! Το κορυφαίο έκθεμα κατ εμέ βέβαια είναι μια άγκυρα για ρεσάλτο! Στάθηκα στις προθήκες για ώρα προσπαθώντας να φανταστώ τους πειρατές του Αιγαίου και το πως χρησιμοποιούσαν τα επιχειρησιακά τους παραφερνάλια. Τι εποχές αλήθεια…
Εκείνο το ταξίδι μου στην Αλόννησο ολοκληρώθηκε μπροστά σε αυτές τις προθήκες. Τόσο πολύ μου άρεσαν (μόνο που δεν μπόρεσα να τα φωτογραφίσω γιατί η κάμερα είχε ξεψυχήσει: κρίμα!).
Θεωρήστε το ταξίδι σας στην Αλόννησο λειψό αν δεν δείτε το Μουσείο!
Εγώ σας το είπα πάντως…
Που βρίσκομαι;
Στην Αλόννησο, ένα από τα όμορφα νησιά των Βορείων Σποράδων, το πιο απομακρυσμένο και τριγυρισμένο από τα πάμπολα ερημόνησα του Θαλάσσιου Πάρκου Βορείων Σποράδων. Ο καλύτερος και πιο δημοφιλής τρόπος να φτάσετε εδώ είναι με πλοίο (συμβατικό ή ταχύπλοο) από το Βόλο ή τον Άγιο Κωνσταντίνο (όπου καταλήγετε οδικώς). Ο πιο γρήγορος τρόπος είναι να φτάσετε αεροπορικώς ως την γειτονική Σκιάθο και στη συνέχεια με πλοίο ως την Αλόννησο και το Πατητήρι.
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.