Που είναι ο Ερωτόκριτος;

Αν νομίζετε πως θα απαντήσω στο ερώτημα του τίτλου, κάνετε λάθος…

Επίσης κάνετε λάθος αν νομίζετε πως ψάχνοντας τον Ερωτόκριτο εγώ ταξίδεψα στην Κρήτη.

Τον Ερωτόκριτο αναζητούσα στην Εύβοια! Τι γύρευε εδώ ο ήρωας του σπουδαίου ποιητή Βιτσέντζου Κορνάρου;

Μα εδώ, στην Έγριπο (έτσι λεγόταν στα μεσαιωνικά χρόνια η Χαλκίδα και ολόκληρη η Εύβοια) είχε εξοριστεί όταν τον έδιωξε ο πατέρα της Αρετούσας από την Αθήνα.

Άκουσα λοιπόν για την θρυλική βρύση του Ερωτόκριτου και το ψάξιμο με έφερε σε ένα άγνωστο χωριουδάκι της Βόρειας Εύβοιας, τις Κεχριές.

Και αντί για τη βρύση του Ερωτόκριτου βρήκα ένα άγνωστο μνημείο.

Μεσημέριαζε και στη πλατεία του χωριού, μόνος, ένας παππούς δροσιζόταν στη σκιά μιας μουριάς στο καφενείο. Τον ρώτησα για τη βρύση.

«Α, δύσκολο. Θα πάς προς το Κονάκι και μετά…»

«Σιγά. Τι είναι το Κονάκi;»

«Έτσι το λέμε, ένα αρχοντόσπιτο… ρημάδι πια…» Και μου έδωσε διάφορες ασαφείς οδηγίες για τη βρύση. Δεν υπάρχει πινακίδα για να τη βρω. Ο καλός γέρων μου έδειξε το δρόμο προς το γήπεδο. Περίπου 200 μ. από την πλατεία είδα μέσα σε ένα μικρό άλσος με πελώρια πεύκα και κυπαρίσσια το επιβλητικό αρχοντόσπιτο της οικογένειας Τομπάζη. Ναι αυτό είναι το Κονάκι.

Το μεγάλο τσιφλίκι που υπήρχε εδώ στην Τουρκοκρατία  παραχωρήθηκε μετά την απελευθέρωση στον οπλαρχηγό Άγγελο Τομπάζη.  Το κτήριο είναι ένα από τα ωραιότερα δείγματα του νεοκλασικισμού. Είναι πέτρινο με άψογα πελεκημένους δόμους, και εξαιρετικά μορφολογικά στοιχεία.

Η έκπληξη βρίσκεται στο εσωτερικό στα πελώρια δωμάτια του οποίου υπάρχουν ακόμη τα θαυμάσια ζωγραφιστά ταβάνια. Υπάρχουν. Για λίγο όμως. Δυστυχώς το επιβλητικό αρχοντικό καταρρέει τραγικό θύμα της εθνικής μας αδιαφορίας.

Τα ταβάνια ξεφλουδίζουν συνεχώς, η κεραμοσκεπή βουλιάζει, πλήθος ανεγκέφαλοι γράφουν με σπρέι στους τοίχους και κανείς δεν ξέρει πόσο ακόμη θα μπορεί κάποιος να διακρίνει τον εκπληκτικό ζωδιακό κύκλο στην οροφή του κεντρικού χολ, με τα λουλακί βαμμένα ζώδια και τα περίτεχνα, σχεδιασμένα με την τεχνική trompel’ oeil διακοσμητικά.

Κατάφερα να το δω και να μπω μέσα από την κεντρική μαρμάρινη είσοδο.

Το άλσος με τα πεύκα μοσχομύριζε. Μια γιαγιά τάιζε σε ένα γειτονικό σπίτι τις κότες της. «Τι ψάχνεις παλικάρι… Χάλασμα είναι… Δαιμόνια μένουν, ξωτικά, ανεράιδες…».

Το σάπιο πάτωμα και οι δυσοίωνες παρατηρήσεις της θείτσας με έπεισαν να φύγω πριν σπάσω κάνα πόδι φωτογραφίζοντας τις ωραίες, καταδικασμένες στη φθορά αλίμονο, τοιχογραφίες.

Μπήκα στο τζιπ και προσπάθησα να ακολουθήσω τις οδηγίες που μου έδωσαν στην πλατεία. Ο χωματόδρομος κατηφόριζε μέσα σε μεγάλα καλαμποκοχώραφα τριγυρισμένα από πευκώνες. Τεράστια ποτιστικά μπεκ έριχναν κουρτίνες με νερό στα βαθυπράσινα καλαμπόκια.

Την εν λόγω βρύση τη βρήκα, σχεδόν 3 χλμ. νότια του χωριού, σε μια ρεματιά. Διόλου γραφική, αλλά με δροσερό νερό. Σκέφτηκα πως επιβίωσε ο μύθος του Ερωτόκριτου εδώ. Κανένα δεν βρήκα να ρωτήσω. Αργότερα, επιστρέφοντας στην Αθήνα έψαξα στον «Ερωτόκριτο» και βρήκα την αναφορά για αυτή τη βρύση. Είναι σχεδιασμένη στο οικόσημο του Αφέντη της Έγριπος και η επιγραφή της έλεγε:

«Τη βρύση στέκω και θωρώ δε θε να με δροσίσει

κι αφήνει με να ξεραθώ δεν κάνει δίκια κρίση».

Αντίθετα με το θαυμάσιο έπος του Κορνάρου, η βρύση αυτή εδώ της Έγριπος, με καταδρόσισε. Το νερό ήταν υπέροχο.

«Μη πίνεις αφεντικό… Έχει βδέλλες…» μου φώναξε ένας μπόμπιρας που τον έλεγαν Μανωλάκη και τράβαγε μια γίδα.

Ανάθεμα… δεν πρόλαβα να δροσιστώ. Με κοψοχόλιασε ο μπαγάσας…

Πού βρίσκομαι;

Το χωριό Κεχριές βρίσκεται στη Βόρεια Εύβοια, ανάμεσα στα χωριά Λίμνη Ευβοίας και Στροφυλιά, πάνω στον κεντρικό δρόμο. Ο συντομότερος δρόμος για να φτάσεις είναι από Χαλκίδα μέσω Προκοπίου.