Στη Γαλακτοτροφούσα…

Θυμάμαι την ωραία εκκλησία του Ασπροπόταμου, στα σύνορα Θεσσαλίας – Ηπείρου, όταν πριν πολλά χρόνια προσπαθούσαμε να ανέβουμε το χωματόδρομο προς Καλαρρίτες μετά από βροχή. Το τζιπ δεν περνούσε τα θεόρατα νεροφαγώματα και γυρίσαμε πίσω. Σήμερα δεν θα το παθαίναμε αυτό. Ο δρόμος ασφαλτοστρώθηκε….

Τα βουνά με τα έλατα και τις μεγάλες χαράδρες ξεδιπλώνονται μπροστά σου σαν ένα βαθυπράσινο viewmaster. Κάτω από τους γκρεμούς ο Ασπροπόταμος, ο Αχελώος, ορίζει το διάβα του μέσα στην Πίνδο ψάχνοντας τη θάλασσα. Τα χωριά των Τρικάλων που είναι χτισμένα ολόγυρα τα λένε χωριά του Ασπροπόταμου. Βλαχοχώρια σχεδόν όλα κάποτε άκμασαν πολύ και έφτιαξαν πολιτισμό που έλαμψε μέσα στις βουνίσιες ερημιές. Μοναστήρια και ξωκλήσια μαρτυρούν στις φθαρμένες τους τοιχογραφίες την ποιότητα του πολιτισμού που άκμασε εδώ.

Η Μονή της Παναγίας Γαλακτοτροφούσας είναι ένα από αυτά.

Θέλει κόπο να ξεχωρίσεις αυτό το σημαντικό μεταβυζαντινό μνημείο του Ασπροπόταμου καθώς οδηγείς από τα Τρία Ποτάμια προς το Χαλίκι. Πνιγμένο στη βλάστηση υπάρχει εδώ και αιώνες στη σκιά του Λάκμου που υψώνεται θεόρατος πάνω του και δίπλα στο ρέμα του Νέγκρη. Το παλιό μοναστήρι της Κοίμησης της Θεοτόκου ήταν ανέκαθεν πάνω σε ένα σημαντικό πέρασμα των ταξιδιωτών που περνούσαν από τον Ασπροπόταμο και τη Θεσσαλία προς τους Καλαρρίτες και την Ήπειρο. Και σήμερα ο χωματόδρομος (ασφαλτοστρώθηκε πλέον… ) προς Καλαρρίτες περνάει κοντά από το ωραίο μοναστήρι. Χτίστηκε το 1799 και σήμερα μόνο το καθολικό θα δείτε αφού το υπόλοιπο μοναστήρι, τα κελιά και οι βοηθητικοί χώροι ερείπωσαν και καταστράφηκαν από τους Γερμανούς το 1943.

Το μοναστήρι στα χρόνια της ακμής του το χρησιμοποιούσαν σαν χάνι και εξυπηρετούσε τους ταξιδιώτες της Ηπείρου και της Θεσσαλίας. Μάλιστα κατά παράδοση άφηναν πάντα κάτι στη μονή σε τρόφιμα, ζώα ή χρήματα ώστε πάντοτε να μπορούν οι επόμενοι ταξιδιώτες τρόφιμα και καταφύγιο εδώ.

Πολύ κοντά στη μονή υπάρχει το τρίτοξο γεφύρι του Μίχου από το οποίο περνούσε ο δρόμος των ταξιδιωτών. Σύμφωνα με την παράδοση χτίστηκε μετά την ανέγερση της μονής, ώστε οι μοναχοί να επικοινωνούν με το κοντινό χωριό Ανθούσα.

Πέρασα από εκεί το περσινό καλοκαίρι…. Αύγουστος. Ήπια νερό από την πηγή, έφαγα κορόμηλα και έκατσα στη γαλήνη να ξεφυλλίσω το οδοιπορικό του Pouqueville. Ο οποίος είχε βρει στη Μονή τρεις καλόγερους…

Η ερημιά ήταν αφόρητη….Ούτε το κελάρυσμα του Αχελώου πιο κάτω με παρηγορούσε… Μπήκα στο αυτοκίνητο και ανηφόρισα στο Χαλίκι.

Ήθελα ένα τσίπουρο και ανθρώπους να μιλήσω…