Όταν γράφω ελληνικά θέλω να βάζω ελληνικούς τίτλους. Εδώ θα κάνω μια εξαίρεση. Και θα διαλέξω τον τίτλο από ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι του Chris Rea γιατί το άκουσα σε εκείνο το ταξίδι πριν ακριβώς από 23 Δεκέμβρηδες και πλέον κατοχυρώθηκε ως η μουσική της επιστροφής.
Ήταν η πρώτη χαρτογράφηση της Ζακύνθου για τις εκδόσεις Road. Φτάσαμε νύχτα στην πόλη της Ζακύνθου, παραμονή της εορτής του πολιούχου της Αγίου Διονυσίου. Οι Ζακυνθινοί ήταν όλοι έξω εκείνο το βράδυ, γλεντούσαν, η άλλη μέρα ήταν αργία. Παρκάραμε τις μοτοσικλέτες και βγήκαμε για φαγητό. Ταβέρνα «Αρέκια», έτσι λένε στη Ζάκυνθο έμαθα τα χαριτωμένα τραγούδια που τα λένε με τις κιθάρες, και τα πιο διάσημα εξ αυτών τα ακούμε πανελληνίως κυρίως την περίοδο της Αποκριάς. Την στιγμή που κοπήκαμε στο μαγαζί δεν θα την ξεχάσω ποτέ! Κουρασμένοι από την οδήγηση τόσες ώρες με τις μοτό από την Αθήνα, πέσαμε σε ένα διονυσιακό σκηνικό με γελαστούς γλεντοκόπους ου τραγουδούσαν «Λαλούν τ’ αηδόνια και πλαντάζω, μαδούν τα ρόδα και μεθώ…» καθισμένοι όλοι γύρω από ένα πελώριο μοναστηριακό τραπέζι, οι οργανοπαίκτες να γυρίζουν γύρω γύρω και να τους χαρίζουν τριαντάφυλλα και τα ποτήρια με την λευκή βερντέα να λαμποκοπάνε. Καθίσαμε μαζί τους και… τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Έτσι ξεκίνησε η χαρτογράφηση του ωραίου νησιού.
Από όλες τις περιπλανήσεις εκείνου του Δεκέμβρη στο ωραίο νησάκι θυμάμαι περισσότερο τους ελαιώνες με τις αρχαίες ελιές. Οι χοντροί κορμοί με περίμετρο διπλάσια και τριπλάσια από αυτήν των «νεαρών» ελαιόδεντρων και τις κουφάλες σε διάφορα σημεία τους, μαρτυρούν τους αιωνόβιους ελαιώνες –ηλικίας άνω των 2.000 χρόνων– που θα συναντήσετε σε πάρα πολλά σημεία στην καρδιά του νησιού. Τα γέρικα δέντρα βρίσκονται κυρίως στις άκρες των κτημάτων. Μετά την έλευση στη Ζάκυνθο αποίκων από την Κορώνη της Πελοποννήσου (όταν έπεσε στα χέρια των Τούρκων το 1500 μ.Χ.), οι αιωνόβιες ελιές ονομάστηκαν ντόπιες για να ξεχωρίζουν από την Κορωνέικη ποικιλία. Η εντατική καλλιέργεια της ελιάς ξεκίνησε πιθανότατα μετά την εγκαθίδρυση της Ενετικής κυριαρχίας –και αυτό συνέβη επειδή οι Βενετοί ευνόησαν την καλλιέργεια της ελιάς με επιχορηγήσεις. Ακόμη θυμάμαι τη μυρωδιά από τα λιόκλαρα που καιγόντουσαν καθώς μαζί με το μάζεμα της ελιάς κλαδεύανε κιόλας. Καμένα λιόκλαρα και μανταρίνι, Δεκέμβρης στη Ζάκυνθο.
Καθώς τελειώναμε σκεφτόμουν την επιστροφή στο σπίτι και τις γιορτές των Χριστουγέννων. Η Ζάκυνθος ήταν στολισμένη ήδη. Στο πλοίο της επιστροφής υπήρχε και χριστουγεννιάτικο δέντρο. Επιστρέφαμε 4 μέρες πριν τα Χριστούγεννα στην Αθήνα. Καθώς φεύγαμε από τη Ζάκυνθο κοίταζα στο χλωμό χειμωνιάτικο απόγευμα τα μελανά βουνά του νησιού να στέκουν σιωπηλά πάνω από την ατσάλινη θάλασσα του Ιονίου. Κάπως έγινε και στα μεγάφωνα του πλοίου τα οποία έπαιζαν κάποιο τοπικό ραδιόφωνο της Πάτρας ακούστηκε το τραγούδι του Chris Rea. Κούμπωσα το χειμωνιάτικο μπουφάν της μοτό και κατέβασα πιο χαμηλά το σκούφο μου. Ένοιωσα μία ωραία ζεστασιά, μια ανακούφιση, όλα είχαν πάει περίφημα, ο καιρός μας βοήθησε, είχαμε ένα καλό χάρτη μαζί μας επιστρέφοντας. Τα σύννεφα είχαν κάτσει βαριά στο Παναχαϊκό και στον Ερύμανθο καθώς το φέρι πλησίαζε στο λιμάνι της Κυλλήνης. Σουρούπωνε και το κρύο είχε σφίξει. Βάλαμε τα χοντρά γάντια , κλείσαμε και τα κράνη και ξεκινήσαμε. Μουρμούριζα το τραγούδι σαν χαζός…
Στα διόδια της Πάτρας σταματήσαμε να πληρώσουμε. Η κοπέλα στο ταμείο είδε τη φορτωμένη μοτοσικλέτα και χαμογέλασε.Που πηγαίνετε με τέτοιο κρύο? Πλησιάζουν Χριστούγεννα, μου είπε δίνοντας μου τα ρέστα.
– Πάμε σπίτι για Χριστούγεννα, της είπα. Όπως λέει και το ομώνυμο τραγούδι του Chris Rea.
-Α, πολύ ωραίο το ξέρω, κι εμένα μου αρέσει. Ακούμε την ίδια μουσική είπε χαμογελώντας περισσότερο. Πίσω μου κόρναρε μια ανυπόμονη νταλίκα.
-Ο φορτηγατζής όμως δεν ακούει την ίδια μουσική, της είπα και έκλεισα το κράνος μου.
-Καλές γιορτές λοιπόν, απάντησε και έκλεισε το τζαμάκι της να γλιτώσει το αγιάζι.
Από τότε και κάθε Δεκέμβρη που ταξίδευα για δουλειά μέσα στον πιο ωραίο χειμώνα της ανατολικής μεσογείου, καθώς διέσχιζα τους λασπωμένους δρόμους και μύριζα τα καμένα λιόκλαρα, τη μυρωδιά των ελαιουργείων και έκοβα ένα πορτοκάλι με τη δροσιά του ψιλόβροχου πάνω του, πάντα ψιθύριζα τον ίδιο σκοπό.
Πάμε σπίτι για Χριστούγεννα…
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.