Μια Κέρκυρα χωρίς Λιστόν, χωρίς κοσμοπολίτισσες αμμουδιές και παλιά πόλη τι σόι Κέρκυρα είναι; Ανηφορίσαμε στα βόρεια του νησιού και ταξιδέψαμε στο βουνό Παντοκράτορας και τα χωριά του. Και ανακαλύψαμε το άγνωστο πρόσωπο ενός διάσημου νησιού, βαμμένο στα γήινα χρώματα του φθινοπώρου.

 Τα πολύβουα πριν λίγους μήνες θέρετρα στη Δασιά και τον Ύψο μένουν πίσω μας άδεια, λίγο μελαγχολικά και με την θάλασσα να λάμπει έρημη και ατσάλινη μπρος τους. Ανηφορίζουμε τις απανωτές στροφές πάνω  από το Πυργί μέσα στους ελαιώνες και τις πολυτελείς βίλες. Η θέα ολοένα μαγνητίζει: στο βάθος η πόλη της Κέρκυρας λάμπει με τις δύο Κορυφές της και τα δύο κάστρα της, που έδωσαν το παλιό όνομα σε όλο το νησί των Κορυφών. Ο Σπαρτύλας – διάσημο για τη θέα του χωριό – κρέμεται με τα σπιτάκια του πάνω από τις απότομες πλαγιές. Ακριβώς μετά ο δρόμος μας αποκαλύπτει όλη την βορειοδυτική Κέρκυρα με τους απέραντους ελαιώνες και τις λόγχες των κυπαρισσιών. Μικρά οροπέδια με πεζούλες και σκόρπια αμπελοτόπια μας υποδέχονται πριν τον διάσημο σ’ όλη την Κέρκυρα για το κρασί του Στρινύλα. «Βγάζουμε κυρίως μοσχάτο σταφύλι και άσπρα κρασιά» μου λέει ο Σπύρος Κοσκινάς κάτω από την 400χρονη φτελιά της πλατείας.

 Ακολουθούμε το δρόμο που ανηφορίζει στενός και με στροφές στην κορυφή. Κοφτερά σταχτιά βράχια ξεπηδούν μέσα από τα χέρσα χωράφια με τα βαθυκόκκινα χρώματα του φθινοπώρου και τις «βοθίνες», μικρές νησίδες με βλάστηση, ιδανικά βοσκοτόπια. Η κορυφή μπαινοβγαίνει στα σύννεφα. Δυσκολευόμαστε να τη διακρίνουμε επίσης και λόγω των άφθονων κεραιών που την στοιχειώνουν («Pantokrator connecting people with God», που θα έλεγε κι ο κερκυραίος φίλος μας Τάκης Αναγνωστάκος). Η πιο περίοπτη κεραία δε βρίσκεται μέσα στην αυλή του παλιού μοναστηριού! Απαράδεκτο θέαμα (λένε ότι μπήκε στη Χούντα κι έμεινε…). Η εικόνα μόλις ο βοριάς σκορπάει τις ομίχλες είναι όμως εκθαμβωτική: ένα απίθανο πανόραμα όλου του νησιού ως την Λευκίμμη και τους απώτατους Παξούς, δυτικά τα Διαπόντια νησιά να πλέουν ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιταλία και ανατολικά τα Αλβανικά χωριά που είναι τόσο κοντά ώστε σχεδόν μπορείς να ακούσεις τα κοκόρια τους. Τα ακίνητα νερά στη λιμνοθάλασσα του Βουθρωτού λάμπουν και σφίγγουμε πάνω μας τα μπουφάν για να κόψουμε το ψοφόκρυο.

 Η Πετάλεια χτισμένη σ ένα πέταλο των βουνών κρύβεται σχεδόν από τα μάτια των παλιών πειρατών. Είναι μητροπολιτικό χωριό αφού οι κάτοικοί του έφτιαξαν τη Λαύκη, την Αχαράβη, τον Αλμυρό και άλλα χωριουδάκια στο βουνό και τις βορινές ακτές.

 

Κατηφορίζουμε στον ασφαλτόδρομο μέσα στις πλαγιές του Παντοκράτορα με τις φτέρες τις βελανιδιές και τα πουρνάρια. Το βόρειο – βορειοδυτικό τμήμα του βουνού ήταν κάποτε κατάφυτο από δρυοδάση, το ξήλωμα των οποίων για ναυπηγική ξυλεία ξεκίνησε από τα χρόνια των Ενετών και ολοκληρώθηκε στα χρόνια των Γάλλων (μετά το 1809). 

Σε ένα χωματόδρομο έξω από τη Λαύκη σταματάμε για φωτό και βλέπουμε μέσα στο δάσος να γυαλίζουν τα κράνη από δύο ποδηλάτες. Φρενάρουν τα αλουμινένια τους δίτροχα και σηκώνουν τα πολύχρωμα γυαλιά τους. Είναι από τον Αθλητικό Όμιλο Αχαράβης (έχει μόνο τμήμα ποδηλασίας!)  και κάνουν μια από τις πολλές καταβάσεις του βουνού «Όλη η περιοχή του Παντοκράτορα είναι ιδανική για mountain bike. Έχει τα απαραίτητα υψομετρικά – σε 17 χλμ. είσαι από τη θάλασσα στην κορυφή στα 917μ. – και 10-12 διαδρομές για κατάβαση» μας λέει ο Μπάμπης Βλάχος, εκ των επιφανών  του Ομίλου.

Ο Μπάμπης, ο Αντρέι και η πολύχρωμη παρέα τους ανοίγουν μονοπάτια, οργανώνουν αγώνες (Θινάλι Cup, Αγώνες κατάβασης, αγώνες Down Town και για πρώτη φορά στην Ελλάδα αγώνα Super D 17 χλμ.!), κάνουν ποδηλατοεκδρομές σε όλο το νησί. «Οι νέοι θέλουν το διαφορετικό και έχουν αρχίσει να μαθαίνουν για τον εναλλακτικό τουρισμό» τονίζει ο Μπάμπης.

 Ξεχνιόμαστε με την κουβέντα μέσα στα ρείκια και τους μυρωδάτους θάμνους. Το απογευματινό φως αστράφτει στις πανάλαφρες ζάντες, στη λύκρα των σορτς και στα πορτοκαλιά λογότυπα.

 Στις βορινές ακτές το φθινοπωρινό κύμα αφρίζει…

Που βρίσκομαι;

 Στην Κέρκυρα, το διασημότερο ελληνικό νησί του Ιονίου Πελάγους. Ο γρηγορότερος και καλύτερος τρόπος να έρθετε στο νησί είναι αεροπορικώς από το αεροδρόμιο της Αθήνας. Ο πιο αργός – αλλά ιδιαίτερα όμορφος τρόπος – είναι να έρθετε οδικώς ως την Ηγουμενίτσα (διασχίζοντας σχεδόν όλη τη Δυτική Ηπειρωτική Ελλάδα) και να περάσετε με φεριμποτ στην Κέρκυρα. Στα βορινά χωριά του νησιού θα φτάσετε οδικώς μέσα από θαυμάσιες ορεινές διαδρομές.