Ροφός με φούντα…

Κυκλάδες. Αιγαίο Πέλαγος. Κάποιο παλιό καλοκαίρι. Θυμήθηκα πάλι αυτή την ιστορία και κόντεψα να λιποθυμήσω από τα γέλια. Συνέβη σε ένα Κυκλαδονήσι (αυτήν τη φορά δεν μπορώ να το μαρτυρήσω) και γελάγαμε μέρες με τους φίλους. Ιδού…

Είναι κάτι που συνέβη φέτος το καλοκαίρι όταν είχαμε πάει εκεί για  ψαροτούφεκο και μια ολγοήμερη εκδρομή. Το νησάκι ήταν ακόμη ήσυχο (Ιούνης γαρ…), ο καιρός υπέροχος, οι ακτές έρημες και τα ψάρια λίγα. Αλλά περνούσαμε ωραία.  Σε μια ταβέρνα λοιπόν εκεί που τρώγαμε υπήρχε ένας λίαν περίεργος τύπος, ο οποίος μας σερβίριζε (ήγουν γκαρσόνος..). Μια από εκείνες τις γραφικές μορφές των Κυκλάδων που με τόση γλαφυρότητα  – βούρκωσα… – απεικονίζουν κάποιες ωραίες καρτ ποστάλ. Σαν τον πίνακα του «γέρου με το τσιμπούκι» ένα πράγμα…

Ο τύπος λοιπόν αυτός, ο γραφικότατος νησιώτης είχε μάλλον ένα μικρό πρόβλημα στην ομιλία του και μπέρδευε τα λόγια. Δηλαδή έφτιαχνε λέξεις άγνωστες, οπότε με τίποτε δε καταλάβαινες τι ήθελε να πει. Όταν όμως καταλάβαινες τι εννοούσε κατουριόσουν στα γέλια. Ήρθε λοιπόν να πάρει παραγγελία την πρώτη φορά που πήγαμε εκεί και λέει ένας φίλος «Θέλω μπιφτέκι;» Οπότε ο γκαρσόνος ρωτάει:

–    Να στο ξεροξύσω;

Οι άλλοι μείναμε κόκαλο. «Να στο ξεροξύσω;» ρωτάει ξανά ο τύπος. Εγώ δεν μίλαγα, είχα μείνει… οστό. Οι άλλοι της παρέας κοιτιόντουσαν μέχρι να αποκωδικοποιήσουν ότι έλεγε «να στο ξεροψήσω». Άρχισαν να πέφτουν κάτι γέλια, να δαγκώνονται, να κοκκινίζουν, ντρεπόντουσαν κιόλας . Η παραγγελία συνεχίστηκε μέχρι που εγώ ήθελα να πάρω πίτσα αλλά δεν ήξερα ποια. Οπότε ο γκαρσόνος ως έμπειρος γευσιγνώστης μου προτείνει:

– Να σου κάνω πίτσα με ροφό και φούντα;

Όλοι παγώσαμε. Πίτσα με ροφό άιντε να το καταλάβουμε. Αλλά με φούντα; Πίτσα με φούντα; Τι διάολο, στο Άμστερνταμ ήρθαμε για διακοπές; Το πράγμα έμπλεξε μέχρι να καταλάβουμε τελικά ότι ο ιθαγενής έλεγε «πίτσα με ροκφόρ και γκούντα»!!!!!! Ε αυτό ήταν! Όπως καταλαβαίνετε δεν αντέξαμε άλλο και ξεσπάσαμε. Έπεσε το γέλιο της αρκούδας. Άλλοι γελούσαν και στον ύπνο τους, άλλοι γελούσαν την άλλη μέρα μέσα στο νερό όταν ψάρευαν. Άκου πίτσα με ροφό και φούντα; Κύριε Ελέησον…

Τώρα πάρτε και το κερασάκι. Τρεις μέρες στο νερό, εγώ και οι τέσσερις φίλοι μου,  ώρες ατελείωτες και βουτιές αμέτρητες είχαμε πιάσει από τα τρία το μακρύτερο. Οπότε ένα πρωί που πηγαίναμε στο φουσκωτό βλέπουμε ένα τύπο με μια αρχαία στολή, (μόνο σακάκι) τρύπια, με ένα αρχαίο λαστιχοβόλο και εν γένει με κωμικό εξοπλισμό να βγαίνει από το νερό με ένα ροφό δώδεκα κιλά! Ναι καλά καταλάβατε ήταν ο δυσλεξικός από την  ταβέρνα. Ο «να στο ξεροξύσω…»… Αμάν…

Εγώ και οι λεβέντες κατάπιαμε τη γλώσσα μας και μας έφυγαν τα γέλια δια βίου. Ο μπάρμπας μάλιστα μας γνώρισε  και μας μίλησε. «Βρήκα το ροφό εκεί έξω (κάπου μας έδειξε αλλά είχαμε θολώσει για να δουμε που…). Το βάδυ (βράδυ) θα τον ξύσω (ψήσω) ελάτε…». Και έφυγε σέρνοντας το μεγάλο μαύρο ψάρι στον ώμο του…

Κανείς μας δεν γελούσε πλέον μαζί του. Δε νομίζω να ξαναγελάσαμε πια μαζί του ποτέ.

Έτσι είναι αγαπητοί μου φίλοι και φίλες. Θεία Δίκη. Ποτέ μην γελάτε με τα ελαττώματα των άλλων. Ποτέ μην τους κοροϊδεύετε. Αλλιώς εκείνοι θα τρώνε «ξεροξυμένο» ροφό και εσείς θα τρώτε πίτσα με ροφό και φούντα. Και θα φουντώνετε κάργα ….

Που βρίσκομαι;

Κάπου σε ένα νησί στις Κυκλάδες, στο νότιο Αιγαίο. Με ωραίες ακτές, λίγα ψάρια και πολύ γέλιο…..