Είχα χαθεί… Είχα σίγουρα χαθεί… Προσπαθούσα να διασχίσω τα πυκνά δάση του Πάρνωνα βορειοδυτικά του χωριού Κοσμάς, αλλά οι χωματόδρομοι δεν συμφωνούσαν ούτε με το χάρτη μου, ούτε με το παλιό μου GPS.
Ευτυχώς ο καιρός ήταν καλός – τέλη Σεπτέμβρη – και μόνο λίγη υγρασία είχε το δάσος καθώς νύχτωνε. Γιατί με πήρε η νύχτα φυσικά… Νύχτα πηχτή, μαύρη. Μέσα δάσος με μαυρόπευκα… μμμ ωραία περίπτωση!
Η μοτοσικλέτα φώτιζε τον χωματόδρομο και μεγάλες, πελώριες σκιές από τα πεύκα δημιουργούσαν υποβλητικά σκηνικά. Σφιγγόταν η ψυχή μου. Μόνο η Blair Witch έλειπε.. Τελικά μετά από μια κατηφορική διαδρομή μέσα σε μια ρεματιά, είδα τα φώτα ενός χωριού. «Τι καλά.. Δε θα μείνω στο δρόμο.. .» σκέφτηκα. Τυχερός ήμουν.
Το χωριό είναι τα Τσίντζινα. Εντάξει στις μισές πινακίδες και στους χάρτες αναφέρεται ως Πολύδροσο, πιθανώς γιατί το όνομα είχε ένα υπόπτου προελεύσεως σλάβικο αξάν. Είναι ένα από τα ομορφότερα χωριά της Πελοποννήσου και βρίσκεται στο απόλυτο ορεινό setting: στο σμίξιμο μιας ρεματιάς με τις όρθιες πλαγιές του Πάρνωνα δίπλα σε απίθανα δάση με έλατα (κάπως ταλαιπωρημένα βέβαια από τις πυρκαγιές).
Τα σπίτια είναι καλοδιατηρημένα, οι αυλές γεμάτες λουλούδια, κορομηλιές, μουριές και καστανιές, και η συνολική εικόνα χάρμα ειδέσθαι. Κάποτε τα Τσίντζινα ήταν ένα από τα πολυπληθέστερα χωριά, όλοι του οι κάτοικοι ήταν υλοτόμοι, κτηνοτρόφοι, και κατασκεύαζαν βαρέλια, αλέτρια και άλλα αντικείμενα από ξύλα του δάσους.
Έχει μερικές όμορφές παλιές εκκλησίες (τον Άγιο Βλάσιο και την Παναγία, η οποία κατά παράδοση χτίστηκε μέσα σε 40 μέρες καθώς οι χτίστες δούλευαν με μεγάλο πάθος), κρήνες με νερά και μια πανέμορφη πλατεία – αυλή του παλιού σχολείου (το οποίο σήμερα είναι ένας ωραίος ξενώνας). Στην πλατεία αυτή θα θέλατε να παίζατε μικροί… Είναι σαν να διαβάζεις παλιό αναγνωστικό.
Εκεί στην πλατεία, πίνοντας τον πρωινό μου καφέ τον γνώρισα. Στο χωριό, στα Τσίντζινα τον φωνάζουν Δάσκαλο. Ήταν δάσκαλος αλλά ποτέ στα Τσίντζινα. Γιάννης Σπυρίδης το όνομα. Η μορφή του είναι άκρως επιβλητική: είναι ένας αδύνατος θαλερός γέροντας με ένα κατάλευκο γένι και μαλλιά. Η τσιντζινιώτικη εκδοχή του Αηβασίλη.
Τριγυρίζει στην πλατεία στο Σχολαρχείο όταν δεν είναι πάνω στα βουνά. Τι κάνει εκεί; Κρατηθείτε: φυτεύει σεγκόγιες!!!
Ακούστε όραμα από το δικό του στόμα. «Από το 1947 βρήκα μέσα στις κούτες με την αμερικανική βοήθεια βιβλία με φωτογραφίες από το σεγκόγια πάρκ (της Αμερικής…) και άλλα θαύματα της φύσεως εκεί. Ήθελα να τα δω. Πήγα εκεί μετά από 49 χρόνια και τα παιδικά μου όνειρα έγιναν πραγματικότητα. Μου άρεσαν πολύ οι σεγκόγιες. Σπόρους έφερα το 1997, έκανα φυτώριο στη Γκοριτσά και το 2006 άρχισα να τις φυτεύω μέσα στο δάσος. Τα δέντρα τα φυτεύω με σχέδιο, να σχηματίζουν ένα μονοπάτι που θα διασχίζει όλο το βουνό απέναντι από τα Τσίντζινα και θα καταλήγει στον Προφήτη Ηλία όπου θα κάνω ένα πάρκο με σεγκόγιες. Και θα ονοματίσω όλα τα δέντρα όπως οι αμερικάνοι: θα τα λέω Κολοκοτρώνη, Καπετάν Γεράσιμο και τέτοια…». Είπατε τίποτε;
Ο δάσκαλος μιλούσε σαν δασοπόνος, διάβαζε βιβλία με μοντέρνες οικολογικές πρακτικές, ήξερε και θαύμαζε τον «μεγάλο Φουκουάκα» όπως τον έλεγε. «Το όνειρό μου ήταν να γίνω γεωπόνος ή δασολόγος. Εκπληρώνω τώρα συνταξιούχος μια επιθυμία μου».
Και οι σεγκόγιες; Γιατί; Πότε θα μεγαλώσουν; «Είναι σαν δωρικές κολώνες. Βέβαια ενηλικιώνονται σε 750-800 χρόνια. Αλλά εδώ θα είμαστε. Εγώ πιστεύω στην μετεμψύχωση και θα γίνω σκίουρος να ζω πάνω τους…».
Γελάει μέσα από το χιονισμένο από τα χρόνια γένι του, που το φωτίζει χρυσό ο ήλιος κάτω από τα πλατάνια στο χωριό. Είναι ένας μικρός γελαστός θεός του Πάρνωνα, ένας δρυίδης με πρακτικές και όψη σα να δραπέτευσε από τις σελίδες του πιο δημοφιλούς κόμικ στην Ευρώπη….
Τον «Αστερίξ» εννοώ…
Που βρίσκομαι;
Τα Τσίντζινα βρίσκονται στο δυτικό μέρος του Πάρνωνα. Ο γρηγορότερος τρόπος για να φτάσει κανείς εδώ είναι μέσω Σπάρτης.
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.