Οι φόνισσες του Παρνασσού

Τι ημέρα κι εκείνη;

Στον Παρνασσό έβρεχε με τρομερή λύσσα, ένα δηλητηριώδες χιονόνερο πότιζε τα πάντα. Οι παγωμένες ομίχλες είχαν κατέβει πολύ πολύ χαμηλά. Δεν μπορούσα να ξεμυτίσω από το αυτοκίνητο.

Όταν αυτό έγινε βρισκόμουν στα νότια του βουνού, στη Δαύλεια.

Είναι ένα συμπαθητικό χωριό, με μια χαριτωμένη πλατεία, με λίγα παλιά σπίτια και με ένα βαρύ όνομα: το όνομα μιας σημαντικής αρχαίας πόλης. Της Δαυλίδας…

Οι στρατιωτικοί χάρτες έδειχναν κάποια ερείπια της.

Δεν άργησα να τα βρω.

Βρίσκονται σε ένα απότομο λόφο με τρομερή θέα, τριγυρισμένο από ένα θαυμάσιο άλσος με κυπαρίσσια και πεύκα, στα νότια της σημερινής Δαύλειας.

Αυτά είναι ότι έχει απομείνει από την ακρόπολη της αρχαίας Δαυλίδας. Διακρίνονται τα πελασγικά τείχη και μερικοί οχυρωματικοί πύργοι ανάμεσα στα πουρνάρια, τα πεύκα και την πυκνή βλάστηση.

Δυσκολεύτηκα αλήθεια να τα βρω. Η φύση τα διεκδικεί πολύ μαχητικά. Οι αρχαίες πέτρες σαν να βυθίζονται μέσα στα πυκνά δέντρα και τους θάμνους χρόνο με το χρόνο.

Η πόλη καταστράφηκε από τον Ξέρξη μαζί με τις υπόλοιπες πόλεις της κοιλάδας του Κηφισού ποταμού μετά την συντριβή των Ελλήνων στις Θερμοπύλες.

Ξαναχτίστηκε και ξανακατοικήθηκε αλλά καταστράφηκε πάλι από τους Μακεδόνες του Φίλιππου Β’.

Ανάμεσα στα ερείπια υπάρχουν και θεμέλια μικρού χριστιανικού ναού. Αυτά δεν τα βρήκα.

Ίσως αναρωτιέστε τι γύρευα στην αρχαία πόλη;

Α, μα ήθελα να δω το σκηνικό μιας πολύ άγριας δολοφονίας. Η οποία υπάρχει στις σελίδες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. Και όπως θα διαπιστώσετε τις πιο σκοτεινές της σελίδες…

Ιδού!

Στην αρχαία Δαυλίδα ζούσε ο βασιλιάς Τηρέας με την σύζυγό του την Πρόκνη (εξ Αθηνών) και τον γιο τους τον Ίτυ. Κάποτε ο Τηρέας, ερχόμενος στον πεθερό του στην Αθήνα, είδε την αδελφή της γυναίκας του Φιλομήλα και πολύ του άρεσε. Διότι ο Τηρέας ήταν ολίγον μπαγάσας. Α, βέβαια…

Εξαπάτησε λοιπόν τη Φιλομήλα για να έρθει μαζί του. Στη συνέχεια ο απαίσιος τη βίασε και της έκοψε τη γλώσσα για να μην μαρτυρήσει τίποτε στην αδελφή της Πρόκνη! Καλού κακού την  φυλάκισε ταυτόχρονα στο παλάτι του στη Δαυλίδα!

Τέτοια τρομερά…

Η Φιλομήλα όμως κατάφερε να επικοινωνήσει με την αδελφή της κεντώντας την ιστορία της σε υφαντό. Η Πρόκνη διάβασε τα τρομερά συμβάντα στο κέντημα και έφριξε με το ανοσιούργημα! Και τι σχεδίασαν λέτε οι δύο έξαλλες αδελφές, για να εκδικηθούν τον βιαστή βασιλιά;

Ακούστε: έσφαξαν τον γιο του Τηρέα τον μικρό Ίτυ (θυμίζω πως η Πρόκνη ήταν η μητέρα του!) και σαν να μην έφτανε αυτό έπιασαν το πτώμα του, το μαγείρεψαν και το σέρβιραν στον Τηρέα!

Τι αγριότης…

Ο ανυποψίαστος βασιλιάς στρώθηκε στο φαγητό (ο μύθος λέει ότι έφαγε αρκετά διότι το βρήκε πολύ νόστιμο το πιάτο!) και στο τέλος, έχοντας πια χορτάσει είδε ξαφνικά το κεφάλι του γιου του ανάμεσα στις σάλτσες και έπαθε σοκ.

Κατάλαβε τι φρικτό του μαγείρεψαν και άρχισε να κυνηγάει τις φόνισσες αδελφές με ένα πελέκι μέσα στο παλάτι για να τις σκοτώσει.

Τέτοιες φρικαλεότητες όμως ούτε οι θεοί του Ολύμπου δεν άντεξαν. Αηδιασμένοι από τη φρίκη μεταμόρφωσαν τον Τηρέα σε τσαλαπετεινό, την Πρόκνη σε χελιδόνι και την καημένη τη Φιλομήλα σε αηδόνι.

Αλήθεια… πριν φύγω άκουσα μέσα στο παγωμένο απόβροχο ένα αηδόνι κοντά στο άλσος της αρχαίας Δαυλίδας.

Έρμη Φιλομήλα… Τι πικρή η ιστορία σου…

Τέρμα με τους μύθους όμως…

Είπα να πάω καλύτερα στο χωριό, στη Δαύλεια, στο μαγαζάκι  «Φιλομήλα» (είναι το όνομα του Αγροτουριστικού Συλλόγου των γυναικών) να πάρω καμιά μαρμελάδα να γλυκαθώ.

Αυτό το μαγαζάκι εξάλλου είναι ότι διατηρεί τη μνήμη του λυπητερού αυτού μύθου στο χωριό.

Πού βρίσκομαι

Η Δάυλεια βρίσκεται στους νοτιοανατολικούς πρόποδες του Παρνασσού. Ο καλύτερο τρόπος για να φτάσει κανείς είναι ακολουθώντας τον κεντρικό δρόμο προς Αράχωβα και στρίβοντας βόρεια.