Όταν λείπει ο Δράκος…

Ο δράκος της ιστορίας μας λείπει εδώ και πολύ καιρό. Ίσως δηλαδή να μην υπήρξε και ποτέ. Το σπίτι του όμως, στα Κάψαλα, κοντά στα Στύρα της Εύβοιας υπάρχει. Το είδαμε και το φωτογραφίσαμε μια γλυκιά ανοιξιάτικη Κυριακή.

Επιστρέφαμε στα Στύρα για αν πάρουμε το φέρι για πίσω κατάκοποι, από τις βουτιές στους Βαρελαίους, σε κάτι υπέροχα νερά με καταπληκτικά υποβρύχια τοπία. Αυτό που είδα σε μια στροφή έμοιαζε με μαντρί. Όταν πλησίασα όμως είδα ότι αν ήταν μαντρί θα ήταν στα όρια του υπερφυσικού.

Χτισμένο με τον άφθονο γκριζοπράσινο σχιστόλιθο που στην νότια Εύβοια αφθονεί θυμίζει μια απλή ξερολιθική κατασκευή, σαν παμπάλαιο μητάτο. Όμως εδώ οι πλάκες της οροφής και το υπέρθυρο (όπως και οι παραστάδες) ήταν γιγαντιαίες. Πελώρια, σταχτιά κομμάτια σχιστόλιθου, με πράσινα νερά και δαντελωτές στάμπες από βρύα, γλειμμένες από τους αγέρηδες και τις βροχές έστεκαν εκεί, σαν ένα αρχέγονο lego, σε μια ανήκουστη ισορροπία, που σου προκαλούσε ίλιγγο όταν πλησίαζες.

Ποιος τις έφερε; Ποιος τις έκοψε; Ποιος τις έστησε εδώ;

«Ο δράγκος…» φώναξε ένας βοσκός μέσα από κάτι πελώριες μουστάκες κιτρινισμένες στις άκρες από δεκαετίες άθλησης στη νικοτίνη. Ζήτησε τσιγάρο αλλά έπεσε στους άκαπνους. Του χαρίσαμε μια σοκολάτα, ωστόσο. Φώναξε, «Αιι.. γεια… μην σας βρει ο δράγκος τη νύχτα ε….», έριξε ένα ρογχώδες γέλιο και συνέχισε να κατηφορίζει στην πλαγιά, σφυρίζοντας τα ανήσυχα, αενάως μυρηκάζοντα, γίδια του.

Ο δράγκος;

Άνοιξα τον οδηγό μου. Στην Εύβοια όταν οι παλιοί έλεγαν «δράγκο» εννοούσαν γίγαντα, ένα ανθρωπόμορφο τέρας με μεγάλη δύναμη. Κάτι ανάμεσα στον τον Πολύφημο, τον Ηρακλή και τον Αράπη. Λογικό ε; Έβλεπαν οι χριστιανοί αυτές τις θηριώδεις οικοδομές και σκέφτονταν δράκους. Κάπως έτσι γεννήθηκε ο θρύλος των δρακόσπιτων. Διότι ένα τέτοιο βλέπαμε εκείνη τι στιγμή.

Οι μελετητές βέβαια που δεν ξέρουν από δράγκους και στοιχειά λένε πω ς οι πραγματικοί κτίστες των δρακόσπιτων, ονομάζονταν Δρύοπες. Αυτοί ήταν ένα προελληνικό φύλο το οποίο κατά την εποχή της καθόδου των Δωριέων περίπου, εκτοπίστηκε από τον Παρνασσό, από τους απόγονους του Ηρακλή. Και φεύγοντας πήραν μαζί και την τέχνη τους, να κόβουν πέτρες και να χτίζουν θηριώδη κτίρια. Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου χρονολόγησε τα δρακόσπιτα σαν κι αυτό (που υπάρχουν σε περιοχής των Στύρων και της Όχης) με την εξελιγμένη μέθοδο της οπτικά προτρεπόμενης φωταύγειας υλικών, υπολογίζοντας το χτίσιμό τους στο 1100 π.Χ.

Παλιός πολύ ήταν ο δράγκος …

Ανεβήκαμε στη στέγη και κοιτάζαμε για ώρα το μεγαλιθικό αυτό παζλ. Ολόγυρα φύσαγε ένα απαλό βοριαδάκι που καθάριζε τον ορίζοντα και έλουζε τα τοπία του βουνού με ένα φως γλυκό σαν βανίλια. Μωβ άνθη του θυμαριού και πράσινα της ρίγανης σκέπαζαν τα γύρω χωράφια και μικρές μπεζ σαύρες απολάμβαναν το απογευματινό φως πάνω στον πυρωμένο σχιστόλιθο.

Και μετά αφήσαμε το σπίτι του δράκου στη σιωπή. Να συνεχίσει να κατοικείται από μύθους και ιστορίες, σαν κι αυτές που οι κάποτε οι άνθρωποι με πιο αθώα ψυχή συνήθιζαν να φτιάχνουν.

Δράκοι σήμερα γιοκ….

Που βρίσκομαι;

Τα Κάψαλα και το Δρακόσπιτό τους βρίσκονται στη νοτιοανατολική Εύβοια. Ο συντομότερος τρόπος για να φτάσεις εκεί είναι με ferry (είτε με το πορθμείο Αγίας Μαρίνας – Νέων Στύρων, είτε με το πορθμείο Ραφήνας – Μαρμαρίου) και στη συνέχεια οδικώς. Το Δρακόσπιτο βρίσκεται πολύ κοντά στον κεντρικό ασφαλτόδρομο, θα το βρείτε ακολουθώντας ευδιάκριτο σηματοδοτημένο μονοπάτι.