Λύγκας στον Ασπροπόταμο

Την πρώτη φορά που πέρασα από το Χαλίκι και τα βουνά της βόρειας Πίνδου ολόγυρα του, ήταν φθινόπωρο και το βαρύ μας τζιπ κόλλαγε στη λάσπη. Την επόμενη φορά φτάσαμε με χιόνια, αλλά ευτυχώς είμασταν πιο τυχεροί και οι δρόμοι από Πολυθέα και Περτούλι ήταν ανοιχτοί. Προς Μέτσοβο…., ε εκεί ψηλά στο Ζυγό το διάσελο δεν περνιόταν με τίποτε. Βρήκαμε όμως παρέα στο Χαλίκι και μείναμε…

Το Χαλίκι είναι από τα πιο απομονωμένα χωριά του Ασπροπόταμου και βρίσκεται στα 1240 μ. και για πολλούς μήνες είναι πνιγμένο στο χιόνι. Τα τοπία ολόγυρα είναι συναρπαστικά ενώ η άγρια ζωή ειδικά το χειμώνα βρίσκεται ακριβώς έξω από τα σπίτια του χωριού. Σε αυτό, το τελευταίο ταξίδι μας είδαμε ένα … λύγκα! Μάλιστα είδαμε το ζώο χαμηλά στο ποτάμι να φεύγει μέσα στο πυκνό χιόνι…

 Το χωριό είναι από τα ομορφότερα της περιοχής και έχει ακόμη πολλά θαυμάσια καλοδιατηρημένα πέτρινα σπίτια. Είναι από τα αρχαιότερα χωριά της περιοχής και σε έγγραφο του 1332 αναφέρεται ως Χαλκίς (Χαλίκι έγινε από την Τουρκοκρατία και μετά). Η παράδοση θέλει να έχει περάσει από εδώ ο Κοσμάς ο Αιτωλός ο οποίος λένε προφήτεψε στον Αλή Πασά (ο οποίος τότε έμενε εδώ στο αρχοντικό Δημάκη) πως θα γίνει σπουδαίος αλλά θα πάει με κόκκινα γένια στην πόλη (όπως και έγινε δηλαδή αφού αποκεφαλίστηκε!).

Το Χαλίκι είναι ένα τυπικό βλαχοχώρι και έχει 7 παλιές εκκλησίες. Περπατώντας στα παγωμένα καλντερίμια φτάσαμε στην Αγία Παρασκευή της πλατείας, ίσως την πιο ενδιαφέρουσα εκκλησία απ όλες στο χωριό. Σπουδαία η αρχιτεκτονική της! Είναι χτισμένη το 1725 και με ωραίες τοιχογραφίες Καλαρρυτινών αγιογράφων και λιθανάγλυφα στην κόγχη του ιερού.

Πολύ ωραία είναι και τα καλντερίμια στο Χαλίκι, αλλά ήταν έρημα. Αντίθετα με το καλοκαίρι όταν έρχονται εδώ οι κτηνοτρόφοι του Χαλικιού με κάπου 9000 πρόβατα.

Δεν ξέρουμε αν ο λύγκας έψαχνε κάνα τέτοιο ζωντανό καθώς περνούσε κάτω από το χωριό, κοντά στο πολύ χαριτωμένο πέτρινο γεφύρι της Καπραρίας (έτσι λέγεται το ρέμα, και τα βλάχικα σημαίνει ρέμα των γιδιών).  Χάθηκε γρήγορα, ούτε τις κάμερες δεν προλάβαμε να σηκώσουμε.

Το χειμώνα το Χαλίκι είναι άδειο και μόνοι κάτοικοι είναι ο δημοσιογράφος Χρήστος Ζαχαρής ο οποίος μαζί με την γελαστή μητέρα του διατηρούν το ταβερνάκι –στέκι La Verliga. Μα τι ωραία που ήταν εκεί… Καθώς τσιμπούσαμε μια πρασοτηγανιά ο Χρήστος  μας μίλησε για το χωριό του, μας αποκάλυψε τις σπουδαίες διαδρομές στην φύση ολόγυρα και το πως να πάμε στη δρακόλιμνη Βερλίγκα (το καλοκαίρι που θα λιώσουν τα χιόνια….). Μας είπε και για τα όνειρά του για τη δημιουργία οικολογικού πάρκου στον ευρύτερο Ασπροπόταμο και τις πάμπολλες δυνατότητες της περιοχής για ανάπτυξη με αειφορία και σεβασμό στο περιβάλλον.

Όταν φύγαμε σουρούπωνε και οι χιονισμένες όχθες του Ασπροπόταμου φέγγιζαν με ένα μπλε ελεκτρίκ. Ανάψαμε το καλοριφέρ στο παγωμένο τζιπ και βάλαμε πρώτη.

Κάπου στην απέναντι πλαγιά στο βουνό Περιστέρι τα μάτια  του λύγκα μας κοίταζαν να φεύγουμε. Κι αυτός ετοιμαζόταν για άλλη μια μεγάλη νύχτα της Πίνδου…

 

Το ταβερνάκι «La Verliga», στο Χαλίκι.

Πρέπει να έρθετε οπωσδήποτε! Το καφέ– μεζεδοπωλείο του Χρήστου Ζαχαρή μένει ανοιχτό όλο το χρόνο και η χρυσοχέρα κυρία Σωτηρία, η μητέρα του ετοιμάζει αυθεντικές βλάχικες συνταγές: τηγανιά με πράσο, καμία δεκαριά διαφορετικές πίτες (γαλατόπιτα, κρεατόπιτα, πλαστό κλπ), μοσχαρίσια κεφτεδάκια, προβατίνα με μακαρόνια ή πιλάφι, μπακαλιάρο σκορδαλιά με κολοκυθάκια. Τα υλικά (πατάτες τυροκομικά, λαχανικά ) είναι όλα δικά τους και το σέρβις είναι πολύ πολύ φιλικό. Και μόνο για ένα τσίπουρο με το Χρήστο αξίζει να έρθετε ως το Χαλίκι για να αφουγκραστείτε το καρδιοχτύπι μιας Ελλάδας που αντιστέκεται κι επιμένει…
(Τηλέφωνο: 24320 87274).

Που βρίσκομαι;

Στο Χαλίκι, στα χωριά του Ασπροποτάμου στην ορεινή Θεσσαλία στο νομό Τρικάλων. Ο καλύτερος τρόπος για να έρθετε εδώ είναι μέσω Τρικάλων – Πύλης – Ελάτης – Περτουλίου και θα φτάσετε στην κεντρική διασταύρωση στα Τρία Ποτάμια.
Το Χαλίκι απέχει 16 χλμ. από τη διασταύρωση στα Τρία Ποτάμια. Μπορείτε επίσης να έρθετε εδώ και από το Μέτσοβο (όπου θα φτάσετε μεσώ Εγνατίας οδού), μέσω Ανήλιου, από τον πρόσφατα ασφαλτοστρωμένο ορεινό δρόμο.