Η αγάπη μου για τον αέρα – εννοώ τις δια του αέρος μετακινήσεις- δεν είναι μεγάλη. Όμως δέχτηκα να πάω αυτό το ταξίδι με ελικόπτερο στην Πελοπόννησο. Μισό δουλειά, μισό περιέργεια και ολόκληρο ανησυχία.
Τρίχες (κατά το δη λεγόμενον)…
Μόλις το ελικόπτερο σηκώθηκε ομαλά (κανένα αεροπλάνο δεν σηκώνεται ομαλότερα!) η εικόνα με έκανε να ξεχάσω κάθε φόβο. Το δέος είναι σαφώς μεγαλύτερο από το φόβο…
Έτσι για πρώτη φορά μου δόθηκε η ευκαιρία να κοιτάξω από ψηλά τα μέρη που έχω αμέτρητες φορές ταξιδέψει, να ανακαλύψω μια αλλιώτικη γεωγραφία, να παίζω ένα πρωτότυπο trivia «βρες ποιο χωριό είναι αυτό;», προσπαθώντας να συνδυάσω τοπία, δρόμους, ακτές, νησάκια πρωτοειδωμένα από εδώ ψηλά. Από την οπτική γωνία ενός πουλιού. Μια εικόνα που μόνο με ελικόπτερο νοιώθεις και απολαμβάνεις.
Αναμφίβολα οι ωραιότερες εικόνες είναι οι παράκτιες και ιδιαίτερα απήλαυσα τις πτήσεις πάνω από τις ακτές της Αργολίδας και των Σπετσών (απ όπου και οι ολίγες φωτό). Ήταν απόγευμα και το φως υπέροχο. Το αεράκι μας δρόσιζε από τα ανοιχτά παράθυρα.
«Τι σκέφτεσαι τώρα που πετάμε πάνω από την Αργολίδα;» ρώτησε ο Φωκίων.
«Τον Περσέα…» απάντησα φέρνοντας το μικρόφωνο κοντά στο στόμα και εξήγησα με μια ιστορία το γιατί σκεφτόμουν ιπτάμενος πάνω από την Αργολίδα τον μυθολογικό ήρωα της Σερίφου.
Μα γιατί ο Περσέας ήταν κι αυτός… ιπτάμενος (αφού φορούσε τα φτερωτά σανδάλια του Ερμή) και ήταν μάλιστα αόρατος σαν ελικόπτερο stealth (αφού φορούσε το κράνος της Αθηνάς).
«Και γιατί πάνω από την Αργολίδα μου ήρθε ο πτερωτός Περσεύς κατά νου;» θα πείτε. Μα ο Περσέας ο φουκαράς γεννήθηκε στο Άργος στο παλάτι του βασιλιά Ακρίσιου. Μαμά του ήταν η Δανάη και μπαμπάς του ο Δίας αυτοπροσώπως, ο οποίος για να συνευρεθεί με τη Δανάη μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή και μπήκε στο υπόγειο όπου ο κακός Ακρίσιος την είχε κλειδαμπαρώσει (για να μην του κάνει εγγονό, ο οποίος σύμφωνα με χρησμό θα τον καθάριζε και θα έπαιρνε το θρόνο). Η καημένη η Δανάη γέννησε τελικά τον Περσέα στο Άργος και τότε ο Ακρίσιος τους έβαλε σε ένα σεντούκι – ο Περσέας τριών μηνών παρακαλώ… – και τους φούνταρε στον Αργολικό κόλπο, που μόλις χαζεύαμε γαλανό και αφ υψηλού. Το σεντούκι έφτασε εν πλω στη Σέριφο, όπου μεγάλωσε ο Περσέας και… τα υπόλοιπα είναι μια άλλη ιστορία.
Όταν τελείωσα τη διήγηση κανείς δεν μιλούσε. Όλοι έβλεπαν το πανόραμα των πολύχρωμων χωραφιών και των ακτών της Αργολίδας πάνω από τις οποίες εμφανίστηκε ρόδινο σε δύο λεπτά το Παλαμήδι και η Ακροναυπλία. Όπου και προσγειωθήκαμε.
Ο φτερωτός «Περσέας», αλουμινένιος, μονοκινητήριος και απαστράπτων, σφύριξε το στροφείο του και μας χαιρέτησε.
Τι τα θέλετε; Πουλιά δεν είμαστε αλίμονο…
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.