Ο όρμος είναι σαν μικρό φιόρδ…
Και το χωριουδάκι στο λιμάνι του Γέρακα, στη Λακωνία, κοντά στη Μονεμβασιά, δεν είναι άσκημο: μια χούφτα παλιά ψαρόσπιτα, ισόγεια με καμάρες, πολλές ψαροταβέρνες – σταθερός πόλος έλξης επισκεπτών χειμώνα καλοκαίρι – ψαρόβαρκες παρκαρισμένες στο δρόμο, λίγα καΐκια στο μόλο, στοιβαγμένοι μπόγοι με κίτρινα δίχτυα στους ασβεστωμένους τοίχους.
Στην άκρη του κόλπου τα ρηχότατα νερά φτιάχνουν καστανοκόκκινα αλμυρά έλη. Ένας μικρός υγροβιότοπος. Μου το θυμίζει το πέταγμα μιας αγριόπαπιας.
Τώρα εδώ που ήρθα θα φαντάζεστε πως βρήκα ψάρια, γαρίδες, ψαράδες και τα συναφή θαλασσινά…
Ναι, βέβαια… Αλλά βρήκα και κάτι άλλο. Κάτι που μυρίζει… πολύ δυνατά.
Πάρα πολύ…
Μιλάω για το διάσημο στους καλοφαγάδες της Λακωνίας τουλουμοτύρι. Ψάχνοντας και ρωτώντας έφτασα στο μικρό μπακάλικο του κυρ Γιάννη Σοφού, στο λιμάνι του Γέρακα.
Ήταν μια χειμωνιάτικη μέρα και ένα παγωμένο πουνεντογάρμπι ξύριζε τα βαρκάκια στο μόλο.
Στο μπακάλικο βρήκα τους γιους του κυρ Γιάννη, το Νεκτάριο και τον Παναγιώτη. Ρώτησα για το τουλουμοτύρι. Γέλασαν. Γιατί γέλασαν;
«Αντέχεις τη μυρωδιά;» με ρώτησαν.
«Ε, ναι…» απάντησα. Τι να πω;
Και με πέρασαν στο πίσω μέρος του μαγαζιού, σε μια μικρή αποθηκούλα. Εκεί, τριγυρισμένα από κοφίνια με παραγάδια και σημαδούρες, είδα τα θηριώδη τουλουμοτύρια. Η μυρωδιά τους ήταν απλώς… διαβολική.
Σκότωνε!
Το τουλουμοτύρι είναι ένα σπάνιο σήμερα τυρί. Είναι αρκετά αγαπητό στην ευρύτερη περιοχή του Ζάρακα έως το Κυπαρίσσι.
Οι δύο τυροκόμοι μου δείχνουν το τουλουμοτύρι, που ωριμάζει μέσα στα μεγάλα τεζαρισμένα από τη γέμιση γιδοτόμαρα. Και μου περιγράφουν την αξιοπερίεργη διαδικασία.
«Αλατίζουμε και ξεραίνουμε το δέρμα από νέο, πολύ υγιές κατσίκι, για να μαδιέται η τρίχα. Η τρίχα είναι που το ψήνει…»
Σαν να μην έφτανε η τρομαχτική μυρωδιά… Άκουσα κι αυτό και ανατρίχιασα.
«Κουρεύουμε και πλένουμε καλά την τρίχα με χωριάτικο σαπούνι. Αυτή θα ψήσει είπαμε το τυρί. Όσο περνάει ο καιρός τόσο ωριμάζει.» μου λέει ο Νεκτάριος, κάτω από τα δοκάρια με τις κρεμασμένες στρογγυλές λευκές μυζήθρες, που λάμπουν στο υγρό μισοσκόταδο του κελαριού.
Η σφοδρή γιδίλα από τα τουλούμια σφυροκοπάει αλύπητα το στομάχι μου…
Αν καταλάβατε καλά τότε δείτε καλύτερα τη φωτογραφία. Το τυρί βρίσκεται μέσα στο τουλούμι, από την πλευρά που είναι οι τρίχες! Δεν ξέρω αν θέλει ξύρισμα πριν φαγωθεί. Δεν ρώτησα. Το θεώρησα αγένεια. Εξάλλου όλοι εδώ λένε «τουλουμοτύρι» και κολλάει ο ουρανίσκος τους από τη λιγούρα.
Αν έρθετε ποτέ εδώ (είναι πολύ ωραίο ταξίδι, πιστέψτε με!) περάστε να δοκιμάσετε ντόπια μυζήθρα και αυθεντικό τουλουμοτύρι στο μπακάλικο του Σοφού, στο λιμανάκι του Γέρακα. Εγώ δεν κατάφερα να δοκιμάσω.
Δεν άντεξα… Δεν είμαι τόσο γενναίος…
Βγήκα έξω και το αρμυρό αεράκι του Μυρτώου με συνέφερε.
Μμμ…. Κάτι μυρίζει ωραία. Στην ταβέρνα «Αύρα» τηγανίζουν γαρίδες.
Αυτές μάλιστα!
Πού βρίσκομαι;
Ο Γέρακας βρίσκεται στην Λακωνία, στην ανατολική Πελοπόννησο. Ο καλύτερος και γρηγορότερος δρόμος για να φτάσεις εδώ είναι μέσω Σπάρτης, Μολάων και Ρειχιάς. Ο ωραιότερος (και αργότερος!) είναι μέσω Λεωνιδίου – Πελετών.
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.