Ο Ισμαήλ βυθίζεται

Οι αρχαίοι φοίνικες της ακτής του Καβομαλιά φιλτράρουν το νερό της θάλασσας και το πετάνε ψηλά με τη φουσκοθαλασσιά. Φωτογράφισα, περπάτησα με την ψυχή μου στο απολιθωμένο δάσος της Αγίας Μαρίνας (θα σας γράψω γι αυτό σε άλλο άρθρο) και άραξα στη σκιά μιας χαρουπιάς. Έβαλα τα  μαύρα γυαλιά και κοίταζα το πέλαγος…

Ωραία ησυχία…

Όμως… εκεί μέσα στα γαλανά νερά , πολύ  κοντά στην ακτή κάτι μαύριζε. Τα polarized κρύσταλλα έκοβαν την αντηλιά και φανέρωναν την σκούρα κηλίδα στο μπλε νερό. Με έφαγε η περιέργεια… Ένας βοσκός πέρναγε κοντά από τη χαρουπιά μου με το κοπάδι του. «Ε, κουμπάρε γεια και χαρά…» μου φώναξε με μια σοβαρή αγριοφωνάρα.

«Γεια και σε σένα κουμπάρε» του απάντησα . Και έπιασα την ευκαιρία. « Και τι είναι τούτο που μαυρίζει στο νερό μπάρμπα;»

«Ουουυιιι… το βαπόρι είναι. Το τούρκικο…». Έκατσε στη σκιά. Οι προβατίνες του μασουλούσαν το λιγοστό γρασίδι της ακτής, κοιτώντας αφελώς τον Καβομαλιά στο βάθος. Ο μπάρμπας έστριψε τσιγάρο και μου είπε την ιστορία του βυθισμένου βαποριού.

Είναι το μότορσιπ «Kaptan Ismail Hakki» που βυθίστηκε στις 30/1/1978.  Κάποιος χωρικός – ένας ξάδερφος του γεροβοσκού – είδε το πλοίο να θαλασσοδέρνεται νύχτα και άναψε φωτιά στην ακτή για να προσανατολιστούν οι ναυαγοί. Οι ναυτικοί είδαν το φως και βγήκαν ως εκεί με τη βάρκα τους. Αφού σώθηκαν χάρισαν τη βάρκα του «Kaptan Ismail Hakki» στον καλό χωρικό. «Έχω πάει κι εγώ βόλτα με τη βάρκα τούτη» μου λέει γελώντας.

Καιρό μετά έψαξα και έμαθα κι άλλα. Ismail Hakki λέγαν τον ιδιοκτήτη της πλοιοκτήτριας εταιρείας Deval Shipping Group (ιδρυθείσης από τον Hasan Deval το 1881). 

Ο Hakki μάλιστα – όταν ανέλαβε την εταιρεία το 1952- έφερε νέο αέρα στην τούρκικη εμπορική ναυτιλία: μετέτρεψε τα παλιά ατμοκίνητα πλοία σε πετρελαιοκίνητα. Λένε δε πως ίσως το ναυαγισμένο αυτό μότορσιπ μπροστά από το απολιθωμένο δάσος της Αγίας Μαρίνας είναι το πρώτο τούρκικο πετρελαιοκίνητο πλοίο! Όταν βυθίστηκε μετέφερε σιδηρομετάλλευμα.

Ο βοσκός έφυγε. Εμένα με έτρωγε η περιέργεια. Ήταν που είχα και τον καταδυτικό μου εξοπλισμό στο αυτοκίνητο. Ε, δεν ήθελα και πολύ…

Σε μισή ώρα βούταγα δίπλα από τους απολιθωμένους φοίνικες και άρχισα να κολυμπάω με πορεία προς τον σκούρο λεκέ στο γαλάζιο. Ο βυθός ήταν επίπεδος , ολοκάθαρος στρωμένο με λαμπερή άμμο.

Το είδα από μακριά να μαυρίζει… Σφίγγει η ψυχή μου κάθε φορά που βλέπω ναυάγιο… Το μήκους 30 μέτρων πλοίο είναι γερμένο αριστερά στον αμμώδη πυθμένα στα 12 μέτρα ενώ το ρηχότερο κομμάτι απέχει μόλις 3-4 μέτρα από την επιφάνεια. Είναι από τα πλέον φωτογενή ναυάγια (αλλά εγώ είχα αφήσει το housing της φωτογραφικής μηχανής στο σπίτι!).  Βούτηξε πολλές φορές δίπλα στην κουπαστή, στην στρογγυλή πρύμνη με την σκεπασμένη από φύκια προπέλα, στις ψηλές του αντένες.

Έβγαλα το κεφάλι από το νερό… Στο βάθος ένα φορτηγό σφύριζε περνώντας ανοιχτά από τα Κύθηρα.

Που βρίσκομαι;

Η ακτή της Αγίας Μαρίνας βρίσκεται νότια της Νεάπολης Λακωνίας, πριν τον Καβομαλιά. Το ναυάγιο βρίσκεται περίπου 200 μέτρα από την ακτή με κατεύθυνση νοτιοδυτική.