Μια Κλεοπάτρα στο Πήλιο

Ένα από τα ωραιότερα περπατήματα στο Πήλιο είναι το παλιό μονοπάτι που κατηφορίζει από τη Τσαγκαράδα στη Νταμούχαρη.

Πολύ ωραίο όντως. Το απολάμβανα ιδιαίτερα εκείνο το φθινοπωρινό πρωί, με μια μαλακή συννεφιά του Γαρμπή. Όμως δεν σας γράφω εδώ για εκείνο το φανταστικό μονοπάτι. Σας γράφω για την Νταμούχαρη.

Στην οποία έφτασα με τα πόδια πατώντας πάνω στις γλυμμένες από τα χρόνια πέτρες. Η θάλασσα ακίνητη μόλις άγγιζε τα χοντρά χοχλάδια της νότιας ακρογιαλιάς. Πέτρινες φολιδωτές στέγες ξεπηδούσαν μέσα από τον ήσυχο ελαιώνα.

Το λιμανάκι ήταν άδειο, οι βάρκες τραβηγμένες, ο βυθός άστραφτε σαν κρύσταλλο με βελούδινα ακίνητα φύκια. Η Νταμούχαρη είναι το μοναδικό φυσικό και ασφαλές λιμάνι της ανατολικής ακτής του Πηλίου. Και το μικρότερο επίσης. Από εδώ γινόταν το εμπόριο των γύρω χωριών Τσαγκαράδα και Μούρεσι για πολλά χρόνια.

Στον κάβο βλέπω το ερειπωμένο κάστρο που κτίστηκε από τους Ενετούς για να προστατεύει από τους πειρατές ένα σταθμό ταξιδιωτών και αποθήκες που είχαν φτιάξει στη Νταμούχαρη. Αργότερα – πολύ μετά τους Ενετούς – τους χώρους αυτούς χρησιμοποιούσαν οι ντόπιοι για να φυλάνε τα προϊόντα που διακινούνταν από το λιμανάκι.

Από το ‘70 και μετά άρχισε να αναπτύσσεται ο τουρισμός με την έλευση των Γερμανών, αλλά ποτέ δεν έγινε μαζικός. Η Νταμούχαρη παραμένει ένα γραφικό πηλιορείτικο ψαροχώρι. Το οποίο απολαμβάνουν ιδιαίτερα οι έχοντες σκάφος.

Ψυχή δεν υπήρχε εκείνο το πρωί στον έρημο γιαλό. Μόνο ένας μπάρμπας μαστόρευε  το υπόσαθρο πλεούμενό του στην βορινή άκρη του όρμου. Άρχισα την ψιλή κουβέντα για το χωριό. Εκείνος μαστόρευε σιωπηλός. Πέταγε καμιά κουβέντα με το  σταγονόμετρο. Καλά ήτανε.

«Θα με ρωτήσεις και για την Κλεοπάτρα ρε λεβέντη;» ρωτάει με μια ελαφρά ειρωνεία ο γέρων. Νόμιζα ότι μου κάνει πλάκα. Τι Κλεοπάτρα; Στη Νταμούχαρη;

«Ποια ήταν η Κλεοπάτρα της Νταμούχαρης ρε μάστορα;» ρωτάω.

«Ήταν μια ελληνορουμάνα πριγκίπισσα που παντρεύτηκε ο καπετάνιος, ο Βαϊνόπουλος. Έφτιαξε εδώ σπίτι και την  έφερε. Μα δεν βάστηξε. Και πέθανε από το μαράζι…».

Αυτά είπε, φορτώθηκε ένα γκαζοντενεκέ με εργαλεία και σκοινιά και έφυγε κουτσαίνοντας…

Μετά από χρόνια έμαθα όλη την ιστορία της ωραίας ρουμάνας Κλεοπάτρας. Την οποία παντρεύτηκε ο καπετάνιος του βρετανικού στόλου Απόστολος Βαϊνόπουλος, της έφτιαξε ένα ωραίο σπίτι εδώ στη Νταμούχαρη και εκείνος άρχισε να ασχολείται με το εμπόριο. Όμως η καημένη η Κλεοπάτρα μαθημένη στο κοσμοπολίτικο Βουκουρέστι, στον πολιτισμό και στα σαλόνια ήρθε εδώ στο απομονωμένο πηλιορείτικο ψαροχώρι, στην ερημιά και στις πηχτές βουνίσιες υγρασίες και έπαθε μια κατάθλιψη πρώτου μεγέθους. Ήρθε και μαράζωσε η πρώην καλλονή και πάνω στη γέννα του παιδιού της πέθανε…

Για την ιστορία ο σύζυγός της παντρεύτηκε τη Βικτόρια, ντόπια παραμάνα του παιδιού (το οποίο πέθανε και αυτό στα 3 του χρόνια), έκανε κι άλλα παιδιά και πέθανε σε μια μεγάλη πυρκαγιά στο βουνό. Η Βικτόρια πούλησε την περιουσία του για να ζήσει. Ακόμη σήμερα υπάρχουν στη Νταμούχαρη μερικές οικογένειες που είναι απόγονοι του καπετάν Βαϊνόπουλου. Και αυτό που διασώζει τη μνήμη της Κλεοπάτρας είναι το μπαράκι Cleopatra Miramare.

Ε ρε κατακαημένη Κλεοπάτρα… Από το Βουκουρέστι στη Νταμούχαρη μεσολαβούν μερικοί αιώνες πολιτισμού. Πώς να αντέξεις;

Το κορνάρισμα του Δημήτρη που ήρθε να με μαζέψει με το ωραίο του φουσκωτό μου θυμίζει τον δικό μου πολιτισμό και στέλνει τους στοχασμούς μου στο βυθό.

Το πάν είναι να ζεις την εποχή σου…

 

 

Πού βρίσκομαι;

Η Νταμούχαρη βρίσκεται κάτω από το διάσημο χωριό Τσαγκαράδα.Ως τη θάλασσα καταλήγει καλός ασφαλτόδρομος. Η Τσαγκαράδα απέχει 47 χλμ. από το Βόλο. Θα έρθετε εδώ οδικώς μέσα από φανταστικές διαδρομές στα δάση του Πηλίου.