Άνθη του γιαλού

Ημερολόγιο Φ/Σ NOSTROMO. Πέμπτη 18/6

Χαράζει στην Κύθνο. Αέρας δυνατός και σήμερα, μαΐστρος στεριανός που χαλάει τον κόσμο. Ρόδινα νησάκια μπροστά μας: Σερφοπούλα, Πιπέρι, Βους, Σέριφος, Σίφνος, βράχια πορτοκαλιά, θάλασσα όλο ρυτίδες που βαθιά γίνονται άσπρα, χιονάτα κύματα. Φτάσαμε χτες το απόγευμα μετά από μια καλή βουτιά σε παλιό μας τόπο, όπου περιπολούσε σαν απαστράπτον καταδιωκτικό μια θεόρατη συναγρίδα, από μακριά αλίμονο.

Μου αρέσει αυτός ο εντελώς έρημος όρμος με τις ξερολιθιές σε ζωνάρια , τα ξερόχορτα και τη μοναχική συκιά δίπλα στο παλιό πηγάδι. Μ’ αρέσουν τα χρώματα του σχιστόλιθου, και στη στεριά και στο βυθό, αυτό το μεταλλικό πράσινο του χαλκού πάνω στη σταχτιά πέτρα, το λίγο κόκκινο καφέ, το σχεδόν καθόλου μαύρο. Λες και ο θεός έδωσε αυτές τις πέτρες στις φτωχές Κυκλάδες για να κάνει λίγο πιο γλυκιά την τραχιά ζωή των νησιωτών. Ο σχιστόλιθος βγάζει ωραίες πλάκες και χτίζει εύκολα υπέροχα αρχιτεκτονήματα.

Το βράδυ μύριζε ο όρμος φύκια και ψάρι, ο μπάτης γύρισε μετά σε ελαφρύ νοτιά.

Ξεκοκαλίσαμε με μεγάλη κολοχτύπα και πετρόψαρα, όλα ψημένα  στα κάρβουνα, πάνω στην αμμουδιά, με συντροφιά μόνο ένα χλιαρό σφύριγμα του Γαρμπή. Γεύση βαθιά, αρχέγονη, γεμάτη αναμνήσεις. Σκέφτομαι πως κάπως έτσι θα δειπνούσαν σε μια τέτοια παντέρημη αμμουδιά οι ταξιδιώτες του νερού από τα αρχαία χρόνια: οι ναύτες του Αγαμέμνονα, ο Οδυσσέας με το τσούρμο του, ο Αίας, οι Αργοναύτες, ο Θησέας φεύγοντας απ΄ την Κρήτη, ο Πηλέας στην Σηπιάδα. Το δείπνο μας είναι μια πρωτεϊκή εικόνα με μια αρχετυπική γεύση, μια αδιάκοπη συνέχεια πολιτισμού τριών χιλιάδων χρόνων. Στον κάβο, δεξιά, έξω από τη νότια ξέρα του Αγίου Στεφάνου έχει φουντάρει ένα φορτηγό, κόκκινο κύτος μαύρη κουπαστή, λευκή υπερκατασκευή. Το βράδυ έχει αναμμένα μεγάλα φώτα, σαν τιτάνιος φάρος. Μετά τα μεσάνυχτα ξεκίνησε ένας δυνατός μαΐστρος, στεριανός, μπουκάρει από τη ρεματιά με ουρλιαχτά και λυσσασμένες ριπές. Η πρυμάτσα κράτησε μια χαρά.

Κοιμάμαι μέσα στο θόρυβο που κάνουν οι μουσαμάδες μας στον αέρα, χτυπάνε στο σκοτάδι σαν τα φτερά από αλλόκοτες νυχτερίδες, πιασμένες πάνω στο νερό στο παραγάδι ενός αλχημιστή…

Το πρωί μπήκαμε πιο βαθιά στον όρμο του Αγίου Στεφάνου να γλιτώσουμε λίγο από τις σπιλιάδες. Γαλήνη του ονείρου. Νερά «σαν ουρανός». Στάμπες λαμπερή ποσειδωνία ξεκορφίζουν πάνω από το γλυκό, μαλακό χάδι του νερού.

Απέναντι ο κάβος Τζούλης δείχνει σαν πέτρινο δάχτυλο τη Σέριφο. Ο αέρας μοσχοβολάει θυμάρι και γιδόμαλο. «Το μυριστικό κυδώνι από κείνο που ‘χει δώνει» λέει μια κυθνιακή παροιμία. Τη θυμήθηκα την κατάλληλη στιγμή νομίζω…