Η πόλη των ελαφιών

Όλοι ξέρουν τη λίμνη Πλαστήρα, λίγοι όμως τη Νεβρόπολη. Η οποία βέβαια δεν υπάρχει πια. Έτσι λεγόταν το οροπέδιο που βρίσκεται στην καρδιά των Αγράφων, Νεβρόπολη, ουσιαστικά σημαίνει πόλη των ελαφιών, ελαφότοπος, από το νεβρός όπως ονομάζεται το μικρό ελάφι. Το οροπέδιο της Νεβρόπολης έχει χαθεί πια, στη θέση του βρίσκεται από το 1959 η τεχνητή λίμνη Πλαστήρα (ή Ταυρωπού).

Η λειτουργία του ταμιευτήρα της ΔΕΗ άλλαξε ριζικά τη φυσιογνωμία της περιοχής, που από τη μια μέρα στην άλλη είδε ένα ολόκληρο οροπέδιο με καλλιέργειες να χάνεται και τις γύρω πλαγιές να καθρεφτίζονται στα νερά του Ταυρωπού. Πριν κάποια χρόνια έφτασα με μια μεγάλη συντροφιά από την Περιφέρεια Θεσσαλίας στη λίμνη και κάναμε μια μοναδική βόλτα στα νερά της με φουσκωτό. Ήταν ένα βροχερό απόγευμα, όμως όταν μπήκαμε στο νερό, ένας χλωμός ήλιος μας έκανε τη χάρη να διώξει τα σύννεφα της βροχής. Όχι όλα τα σύννεφα, αλλά κι έτσι καλά ήταν. Τα τοπία της λίμνης αποκαλύφθηκαν μπροστά μας μεγαλοπρεπή και σιωπηλά. Σκίζαμε τα ακίνητα νερά με χαμηλή ταχύτητα στα νότια και πολύ γρήγορα, μετά το νησί της Νιάγκας, φάνηκε  μπροστά μας το φράγμα της ΔΕΗ.  

Το φράγμα

Την ιδέα για την κατασκευή φράγματος στην περιοχή συνέλαβε ήδη από το 1925 ο στρατιωτικός και πολιτικός Νικόλαος Πλαστήρας, καταγόταν από το Μορφοβούνι και ήταν γνωστός και με το παρατσούκλι «Μαύρος Καβαλάρης». Ο Πλαστήρας δεν πρόλαβε να δει την υλοποίηση της ιδέας του. Το φράγμα, μήκους 220 μ. και ύψους 83 μ. κατασκευάστηκε τελικά το 1959, συγκρατώντας τα νερά του ποταμού Ταυρωπού, που κάλυψαν το οροπέδιο της Νεβρόπολης δημιουργώντας την λίμνη Ταυρωπού που αργότερα μετονομάστηκε σε λίμνη Πλαστήρα, προς τιμήν του εμπνευστή της.

Τα νερά της λίμνης τροφοδοτούν τον ισχύος 130 MW υδροηλεκτρικό σταθμό της ΔΕΗ που άρχισε να λειτουργεί το 1962, αρδεύουν τον καρδιτσιώτικο κάμπο και υδροδοτούν την πόλη και 38 ακόμα κωμοπόλεις και χωριά του νομού αλλά και της ευρύτερης περιφέρειας της Θεσσαλίας.

Τα ορεινά χωριά της Νεβρόπολης έγιναν αίφνης παραλίμνια και η τεχνητή λίμνη με τα παραδεισένια της τοπία έγινε ένας διάσημος προορισμός για τους ταξιδιώτες της Θεσσαλίας.

Διασχίζαμε τη λίμνη μαγεμένοι από την ομορφιά των τοπίων κινούμενοι προς τη βόρεια πλευρά της. Αργά και βασανιστικά άρχισε το ψιλόβροχο. Σιγανό και παγωμένο. Ο καπετάνιος μας νευρίασε, όλοι νευριάσαμε δηλαδή, η βροχή δυνάμωσε, η βόλτα έπρεπε να σταματήσει, ο καπετάνιος οδήγησε προς τα έξω, κρίμα ο ενθουσιασμός μας. Στην πλαζ Λαμπερού θα βγάζαμε τη βάρκα έξω.

«Νεύρα στη Νεβρόπολη, ε?» του είπα κάνοντας λίγο χιούμορ, να ελαφρώσω τη βαριά ατμόσφαιρα.

«Νεύρα σκέτα…» μου είπε απότομα και άρχισε να αδειάζει το φουσκωτό.

Είπα να μη συνεχίσω και έβαλα την κουκούλα μου.