Στον Όλυμπο, στο σπίτι των Θεών…

Το μονοπάτι είναι άνετα σηματοδοτημένο και δεν το χάνω με τίποτα. Ανηφορίζω από τα Πριόνια, στον διάσημο Όλυμπο.

Προσπερνάω ζευγάρια πιασμένα χέρι χέρι, σκληροπυρηνικούς ορειβάτες του Ολύμπου με θεόρατα, ασφυκτικά γεμάτα σακίδια για διανυκτέρευση στο βουνό, μεσήλικες που λαχανιάζουν αλλά δεν το βάζουν κάτω, αλλοδαπούς τουρίστες με τους οδηγούς τους, μουλάρια φορτωμένα προμήθειες (σακιά, κιβώτια, φιάλες υγραερίου, όλα για τα καταφύγια), πρόσκοπους, τουρίστες με ορειβατικά σανδάλια, μια τρομερή πολυχρωμία. Προσπερνάω κάθετες ορθοπλαγιές, διασταυρώσεις με άλλα μονοπάτια του Ολύμπου, σκοτεινά δάση με οξιές και πελώρια μαυρόπευκα, χαράδρες γεμάτες λιθοσωρούς και στοίβες σπασμένα δέντρα, σάρες και αυλάκια γεμάτα χιόνι (αν δεν σας το είπα ήδη, ναι, είναι κατακαλόκαιρο!) θαυμάζω  τις κορφές που όσο ανεβαίνω ψηλότερα φαίνονται ομορφότερες. Δέος είναι η λέξη.

Το μονοπάτι σηκώνεται συχνά με απότομη κλίση, μου βγαίνει η γλώσσα, λαχανιάζω και εγώ με τους μεσήλικες (γερνάω μήπως;), ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι από τα χέρια πάνω στο χάρτη και τη φωτογραφική μηχανή, η ανάσα και το στήθος μου καίνε. Βιάζομαι ο ασεβής (ντρέπομαι αλήθεια που το ομολογώ)!

 Μην λυπηθείτε τις στάσεις, ακούστε με. Το κάνουν όλοι εντάξει, αλλά μην πάτε με γρήγορο ρυθμό. Απολαύστε τη θέα κάντε και καμιά κουβέντα, πιείτε δυο γουλιές νερό. Ο Όλυμπος θέλει το χρόνο του.

Σίγουρα όταν στις 2 Αυγούστου 1917 ο Ελβετός φωτογράφος Fred Boissonas , ο Ελβετός συγγραφέας Daniel Baud Bovy και ο οδηγός τους ο κυνηγός Χρήστος Κάκκαλος από το Λιτόχωρο πάταγαν στον Μύτικα την ψηλότερη κορφή του Ολύμπου με τα 2917 μέτρα της δεν φανταζόντουσαν ότι όλο αυτό το πολύχρωμο  πλήθος που βλέπω σήμερα να ανηφορίζει το πρώτο πασίγνωστο μονοπάτι από τα Πριόνια θα ακολουθούσε τα βήματα τους. Χτες βράδυ ξεφύλλιζα την πολύ ωραία έκδοση του Δήμου Λιτοχώρου με εκείνες τις επικές φωτογραφίες από εκείνη την ιστορική ανάβαση και ένοιωσα μεγάλη συγκίνηση. Για την εποχή τους δε ήταν κατόρθωμα. 

Ο Όλυμπος είναι το πιο δημοφιλές ελληνικό βουνό και όχι άδικα αφού ήταν κάποτε το ενδιαίτημα των Δώδεκα Θεών της ελληνικής μυθολογίας (ζούσαν στα φαράγγια του, συνεδρίαζαν στο Μύτικα και ο Δίας είχε το θρόνο του στο Στεφάνι). Αυτό και μόνο αρκεί στον μέσο ταξιδιώτη για να έρθει μια φορά τουλάχιστον να δει τα τοπία που γέμισαν με τις θεϊκές περιπέτειες, τους έρωτες, τους πολέμους τις έχθρες και τις ατιμίες μερικών θεών που έμοιαζαν στις αδυναμίες ακριβώς ανθρώπινοι. Το πνιγμένο στις ομίχλες και το βαθύ μυστήριο βουνό ήταν ο ιερότερος ορεινός όγκος της αρχαίας Ελλάδας. Ο Όλυμπος οριοθέτησε την θέση του θεού στην αρχαία θρησκεία: ο θεός μπορεί να ήταν παντού αλλά τα διαμερίσματά του τα είχε εκεί και μόνο εκεί.

 Δεν είναι μόνο αυτό φυσικά o λόγος που όλοι θέλουν να ανέβουν εδώ. Είναι οι εντελώς υποβλητικές εικόνες του βουνού, τα μυστηριακά του δάση, η δυσκολία του εγχειρήματος (ακόμη λαχανιάζω…) και το πείσμα ότι πρέπει να ανεβείς μια τουλάχιστον φορά στον Όλυμπο: αν θέλετε να δείτε μόνο ένα ελληνικό βουνό αυτό επιβάλλεται να είναι ο «πολύκορφος» (όπως τον αποκαλεί ο Όμηρος) Όλυμπος. Είναι ένας μικρός φόρος τιμής στο μεγαλείο της ελληνικής φύσης και στη δόξα του αρχαίου κόσμου.

Το φθινόπωρο (μέχρι τον Οκτώβρη δηλαδή) είναι μια χαρά η ανάβαση. Δεν έχει και τις φοβερές ζέστες του καλοκαιριού. Τα χρώματα στα δάση γλυκαίνουν αλλά ο καιρός καμιά φορά τα κάνει μαντάρα. Βλέπετε οι ομίχλες και οι βροχές είναι μόδα εδώ πάνω. Λέτε χωρίς λόγο έβαλαν εδώ το Δια ο αρχαίοι να κοπανάει τα αστραπόβροντα με το τσουβάλι;

Α να το πρώτο καταφύγιο. Επιτέλους έφτασα. Η θέα είναι περίφημη. Η θάλασσα λάμπει από τα 2100… μέτρα τα ρόμπολα ρίχνουν γενναιόδωρα τη σκιά τους, τα μουλάρια περιμένουν ξεφόρτωμα, ορειβάτες με πολύχρωμα ρούχα πίνουν ζεστό καφέ στο θεϊκής ομορφιάς μπαλκόνι. Απολαμβάνω το ρόφημα μου . Κάθομαι δίπλα σε δύο Γερμανίδες. Διαβάζουν κάποιο βιβλίο για την ελληνική μυθολογία και συζητούν εκστατικές. Με βλέπουν που τις κοιτώ και αρχίζουμε την κουβέντα. Έχουν όρεξη για πλάκα.

 –  Λέτε να δούμε το Δία εκεί επάνω; ρωτάνε χασκογελώντας όλο νόημα.

 Κοιτάζω τα θεόστενα σορτσάκια τους και τα γυμνά, ωραία τους πόδια.

 –   Αν ανεβείτε έτσι δεν θα χαρείτε αν τον συναντήστε…,  λέω.

 Πήγαν ν’ αλλάξουν έντρομες, όπως ήταν φυσικό.

Που είμαι;

Ο Όλυμπος βρίσκεται στα σύνορα Μακεδονίας – Θεσσαλίας. Η καλύτερη πρόσβαση στο βουνό είναι από το Λιτόχωρο, απ όπου ένας ασφαλτόδρομος οδηγεί στα Πριόνια. Εκεί αρχίζει το περπάτημα…