Θυμάμαι τον Πόρο…

Κάθε φορά που μιλάω ή γράφω για τον Πόρο θυμάμαι το κέντρο εκπαίδευσης του Πολεμικού Ναυτικού και ένα ωραίο Ιανουάριο εδώ… Κάθε φορά που περνάω από τον Πόρο, διασχίζοντας με κάποιο σκάφος τον Αργοσαρωνικό περιμένω να ακούσω τη σάλπιγγα δίπλα στο κύμα και απέναντι από τις ακτές της Τροιζηνίας και τα λεμονοδάση. Προχτές σκάλιζα το παλιό μου ταξιδιωτικό μπλοκάκι και βρήκα σκόρπια πράγματα από ένα παλιό ανοιξιάτικο ταξίδι εδώ….

….Κατηφορίζουμε στα βόρεια στην περιοχή του παλιού ναυστάθμου. Ακούω το «Ναύτη του Αιγαίου» στο ΚΕ (κέντρο εκπαιδεύσεως) Πόρος πιο πέρα. Νοσταλγώ, ενθυμούμενος την δική μου προπαίδευση εδώ… Η νέα σειρά ετοιμάζεται για την ορκωμοσία. «Η κοινωνία το θέλει το ΚΕ Πόρος. Εκτός άλλων  μας εξυπηρετεί άμεσα με το ιατρικό του κέντρο για ότι χρειαστούμε», μας έλεγε  η Πορίωτισσα φίλη μας Ματούλα.

Το Κέντρο Εκπαίδευσης συνεχίζει μια μακρότατη ναυτική παράδοση του Πόρου: εδώ έγινε ο πρώτος Ναύσταθμος το 1828, εδώ έγινε το Προγυμναστήριο (το περίφημο κτήριο του 1846 λάμπει σήμερα στον ήλιο, πλημμυρισμένο από τις μπλε στολές των ναυτών), εδώ μπήκαν στόλοι και στόλοι, αγκυροβόλησαν φρεγάτες και θωρηκτά, εδώ εκτυλίχθηκε και μια δραματική – άγνωστη του περισσότερους – στιγμή της ελεύθερης Ελλάδας. Είναι η ναυμαχία του Πόρου μεταξύ …Ελλήνων, το καλοκαίρι του 1831, όταν ο ήρωας Μιαούλης ατιμάζοντας την ένδοξη πορεία του στα χρόνια της Επανάστασης, αποκλείει τον ελληνικό στόλο (ο Μιαούλης και οι κοτζαμπάσηδες της Ύδρας είχαν κάνει πραξικόπημα ενάντια στον Καποδίστρια…) πυρπολεί την φρεγάτα «Ελλάς» και την κορβέτα «Ύδρα», και φυλακίζει τον Κανάρη…

Το βοριαδάκι που φυσάει μου διώχνει τις λυπητερές σκέψεις. Στην προβλήτα προς την πλατεία Κορυζή  ήρθαν τρεχαντήρια με ψάρια. Κόσμος κοιτάζει τα τελάρα με τη μαρίδα, τις γόπες και τα βραστόψαρα. Αυτοί που ξέρουν διαλέγουν τις χοντρές μπάφες του Μάρτη.

Δεν γίνεται να γράψω για τον Πόρο χωρίς οι μνήμες να με στοιχειώνουν. Ένα ταξίδι εδώ είναι πάντα κάτι παραπάνω από μια κοντινή εκδρομή στο Σαρωνικό: είναι μια φιλολογική βόλτα, είναι μια κινηματογραφική ανάμνηση, είναι μια βουτιά στα σμαραγδένια νερά, είναι ένας αστικός περίπατος μέσα στο ανοιξιάτικο αεράκι που έρχεται φορτωμένο μόσχο από το λεμονοδάσος, είναι ένα ούζο με χταποδάκι στην προκυμαία κάτω από τα πολύχρωμα λαμπιόνια τη ταβέρνας, είναι ένα ανοιχτό παράθυρο και το μπλε του στενού να φωτίζει την άσπρη κάμαρη, είναι και ένα «μαρς» του ναύτη. Του κάθε ναύτη. Όλων εκείνων των παιδιών που έβαλαν εδώ τις μπελαμάνες και τα κολόμβια τα τελευταία 150 χρόνια. Ακόμη κι εκείνου του ναύτη που ο τρυφερός Τσαρούχης ζωγράφισε μέσα στην ταβέρνα του  Κερά. Η ταβέρνα δεν υπάρχει, μην την ψάχνετε…

Και μια συμβουλή: μην έρθετε στον Πόρο με ταξιδιωτικούς οδηγούς.

Πάρτε την «Κίχλη» του Σεφέρη καλύτερα. Θα σας μάθει γεωγραφία…

Που βρίσκομαι;

Ο Πόρος είναι ένα από τα νησιά του Σαρωνικού και βρίσκεται σχεδόν δίπλα στην ακτή της Αργολίδας. Ο γρηγορότερος τρόπος για να πας είναι με σύγχρονα ταχύπλοα της γραμμής από το λιμάνι του Πειραιά.