Κάθομαι στις πέτρες ψηλά πάνω από την πόλη του Πόρου και χαζεύω το πανόραμα της Τροιζηνίας. Κάθομαι στις ίδιες λείες πέτρες που έκατσε το 1834 ο Otto Magnus von Stackelberg και σχεδίασε τη λιθογραφία με το ίδιο πανόραμα. Η ημέρα μου είναι ανοιξιάτικη παρόμοια με τις ημέρες της άνοιξης του 1826 που ήρθε στο νησί ο Τζόρτζ Κόχραν συνοδεύοντας τον Λόρδο Τόμας Κόχραν, ο οποίος ορίστηκε Αρχιναύαρχος του Ελληνικού στόλου στην σύσκεψη του Δαμαλά, όπου ορίστηκε και Κυβερνήτης της Ελλάδας ο Ιωάννης Καποδίστριας. Ο Τζόρτζ Κόχραν έγραψε δυο εξαιρετικά βιβλία με τις περιηγήσεις του στην Ελλάδα στα χρόνια της Επανάστασης και κυρίως στα χρόνια της βασιλείας του Όθωνα.
Ο Κόχραν είχε αποβιβαστεί εκείνη την άνοιξη του 1826 στον Πόρο και συνάντησε τον Ναύαρχο Τομπάζη στο σπίτι του. Περπάτησε στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης με τα ακατάστατα χτισμένα σπίτια. Αντί για γραφικότητα ο Κόχραν όμως βρήκε στα σοκάκια αμέτρητα γουρούνια! Το θέαμα θα πρέπει να ήταν εξαιρετικά δυσάρεστο, σε τέτοιο σημείο που όταν ο ίδιος ο Καποδίστριας ήρθε στον Πόρο και διαπίστωσε το χάλι, διέταξε να μαζέψουν τα γουρούνια από τους δρόμους, γιατί όσα βρίσκονταν ελεύθερα θα τουφεκίζονταν!
Το γεγονός αυτό καταθορύβησε τους Ποριώτες, αλλά κυρίως τις Ποριώτισσες. Οπότε μια επιτροπή από ηλικιωμένες κυρίες πήγε στο νέο Κυβερνήτη και παραπονέθηκε για το περί γουρουνιών διάταγμα. Ισχυρίστηκαν ότι ανέκαθεν τα γουρούνια του Πόρου κυκλοφορούσαν ελεύθερα, και ο περιορισμός τους ήταν παραβίαση της ελευθερίας του «γουρουνίσιου πλήθους»! Οι γριές κυρίες είχαν ασφαλώς μια περίεργη αντίληψη για τα γουρούνια και το δημόσιο χώρο. Ωστόσο ο Καποδίστριας δεν υπέκυψε και επέβαλε τον περιορισμό των ζώων. Και οι γριές Ποριώτισσες έριξαν στον Κυβερνήτη ένα επικό βρισίδι και αποχώρησαν για να μαζέψουν τα γουρούνια τους…
Το επεισόδιο μας το διέσωσε ο Κόχραν, ο οποίος είχε δει επίσης και ένα γουρούνι ελεύθερο μέσα στην αυλή του Ναυάρχου Τομπάζη…
Κατηφόριζα από τα ψηλώματα στην πόλη μέσα από τα καθαρά σήμερα στενά δρομάκια. Στις αυλές μοσχοβολούσαν οι λεμονιές.
«Οι λεμονιές; Οποιανού του αρέσει το ωραίο βάζει λεμονιές…» μου είπε γελώντας η κυρά Κατερίνα Μακρή καπνίζοντας στο παράθυρο της, στη Μπρίνια, ψηλά πάνω από την πόλη. Εδώ οι γειτονιές είναι πιο φτωχικές τα σπιτάκια χαμηλά με μικρές αυλίτσες, λιγότερο λαμπερά από τα παλάτια της ακτής.
Πάντα ο Πόρος είχε το άρωμα της λεμονιάς. Ευτυχώς για τα γουρούνια φρόντισε ο καημένος ο Καποδίστριας.
