Το τανκ των Χριστουγέννων (Μνήμη Ηλία Α.)

Ήταν πάντα ένα παιχνίδι από το εργοστάσιό του. Κάθε Χριστούγεννα. Κάθε Πρωτοχρονιά. Θυμάμαι ένα πλαστικό τανκ. Θυμάμαι κάτι μεταλλικές κούρσες. Θυμάμαι ένα μεγάλο τρενάκι με πλαστικές ράγες, ήταν για χρόνια στο υπόγειο του πατρικού μου μέσα σε ένα παλιό σακβουαγιάζ. Όλα παιχνίδια από το εργοστάσιο του Ηλία. Ένα εργοστάσιο παιχνιδιών, στην Κοκκινιά. Κάποτε. Πότε? Τόσο παλιά που το έχει ξεχάσει κι ο χρόνος…

Κι εγώ εδώ, να θυμάμαι τα παιχνίδια από το εργοστάσιό του που μας έφερνε ο μπαμπάς, σήμερα στην έρημη Χριστουγεννιάτικη ακτή του Κορινθιακού. Έρημη εντελώς. Ποιος να έρθει στη θάλασσα χρονιάρες μέρες? Πίσω μου το κάστρο των Αιγοσθένων είναι βυθισμένο στη σιωπή του τριγύρω ελαιώνα. Μεγάλα αλμυρίκια στην βοτσαλωτή ακτή κρύβουν ένα παλιό ταβερνάκι κι ένα τοσοδά ξωκλήσι. Ούτε πουλιά δεν ακούγονται, να γιορτάζουν την ολόλαμπρη χειμωνιάτικη λιακάδα. Μόνο εγώ και η θάλασσα και οι αρχαίες μνήμες από τα παιχνίδια του Ηλία.

Ο Ηλίας ήταν φίλος του πατέρα μου, ένας από εκείνες τις φοβερές παρέες που έχτισαν τη μυθολογία της θάλασσας μέσα μου όταν ήμουν πολύ μικρός. Και είχα τη τύχη να παίρνουν μαζί τους σε κάποιες καταδυτικές τους εξορμήσεις και να βλέπω εκείνους τους πελώριους άντρες με τις αρχαίες στολές κατάδυσης, με εκείνα τα πορτοκαλιά ρέλια, να βαστάνε ασημένια αεροβόλα και να βγαίνουν με ψαρούκλες από τα παρθένα νερά της φοβερής ελληνικής δεκαετίας του 1960. Πάντα με πολλά ψάρια. Και σχεδόν πάντα στο Πόρτο Γερμενό. Εδώ ακριβώς που στεκόμουν δηλαδή μετα από τόσα χρόνια.

Το Πόρτο Γερμενό ήταν ένας μυθικός προορισμός για τους ψαροκυνηγούς της τότε εποχής. Όχι πολύ μακριά από τη Αθήνα, αλλά γεμάτο ερημιά, ελαιώνες πεύκα και άδειες παραλίες. Και βαθείς βυθούς που κατέβαιναν στον Κορινθιακό γεμάτοι ροφούς.

Κι έτσι από τα παιδικά παιχνίδια των Χριστουγέννων έφτασα με το νου σε εκείνα τα καλοκαίρια.  Από το χριστουγεννιάτικο  τανκ στο εργοστάσιο του Ηλία. Γιατί θυμήθηκα τον Ηλία σε αυτή την παραλία. Η μνήμη ακολουθεί παράξενους δρόμους. Ίσως φταίει και το υποβλητικό τοπίο με το κάστρο και τις απότομες πλαγιές του Κιθαιρώνα στα βόρεια. Ποιος ξέρει?

Η ιστορία εδώ στο Πόρτο Γερμενό, πάει πίσω σε ένα μακρινό καλοκαίρι, η παρέα του Ηλία και του ο πατέρας μου ήταν εδώ για ψάρεμα για άλλη μια φορά. Κι εγώ μαζί με την αντροπάρεα. Έμεινα στην ακτή για μπάνιο με κάποιους φίλους τους που δεν θα ψάρευαν και οι υπόλοιποι έφυγαν κολυμπώντας για τους κάβους. Αργά το μεσημέρι γύρισαν στάζοντας με χαμόγελα και πειράγματα. Ο ήλιος έκαιγε και η θάλασσα ήταν εντελώς ακύμαντη. Χάζεψα τα μεγάλα ψάρια (ήταν πάντα μεγάλα, τα μεγαλύτερα που θυμάμαι και για πάντα θα ήταν τα μεγαλύτερα!) και ανάμεσα τους και ένα πελώριο χταπόδι. Ο Ηλίας, που το έπιασε, το χτύπησε στα βραχια, οι άλλοι άναψαν τσιγάρα και μάζευαν τα όπλα.

Δεν ξέρω ποιος έριξε την ιδέα. Να απλώσουν το χταπόδι να στραγγίσει και να στεγνώσει πάνω στο καπό της υπέροχης ασημένιας Alfa Romeo του Ηλία. Δεν ξέρω ποιος το σκέφτηκε. Όμως σε όλους άρεσε η ιδέα. Και στον Ηλία ασφαλώς. Έτσι το χταπόδι απλώθηκε ωραιότατα πάνω στο καπό του αυτοκινήτου του που ζεμάταγε αππο τον καλοκαιρνό ήλιο. Το άπλωσαν. Το ξέχασαν. Και απόλαυσαν τις χαρές της θάλασσας και ένα πελώριο καρπούζι που είχαν αφήσει να πλέει ανάμεσα στα βράχια της ακτης για να μένει δροσερό.

Το σούρουπό σιγά σιγά έπεσε στην ωραία ακρογιαλιά του Κορινθιακού. Η συντροφιά ετοιμαζόταν να φύγει, τους έβλεπα να φορτώνουν τα πράγματα στα αυτοκίνητα. Αίφνης μαζεύτηκαν μπρος στο καπό της Alfa Romeo του Ηλία και κοίταζαν με εμβρίθεια. Το χταπόδι έλειπε αλλά το αποτύπωμα του ήταν εκεί, απείραχτο από τα νερά με τα οποία προσπαθούσαν να το ξεπλύνουν. Τα χταποδόζουμα πότισαν το λούστρο της Alfa ανεξίτηλα και στόλισαν το καπό της με ένα υπέροχο σχέδιο, σαν χίπικο τατουάζ, ήταν και οι εποχές χίπικες τότε, μια χαρά ταίριαζε. Η παρέα γέλασε και όλοι φύγαμε οδηγώντας τον φιδωτό χωματόδρομο προς τα Βίλια, ανάμεσα στις ελιές και τα πεύκα. Το χταπόδι στο καπό της Alfa Romeo σχεδόν φωσφόριζε στο σκοτάδι της καλοκαιρινής νύχτας…

Σήμερα δεν υπάρχει ούτε εκείνη η Alfa, ούτε αλίμονο ο Ηλίας, ένας από τους μυθικούς ήρωες των παιδικών μου χρόνων. Ίσως όμως υπάρχει εκείνο το Χριστουγεννιάτικο τανκ στο πατρικό μου.

Μπορεί και να το ψάξω…