Ο Κόκκινος Βαρόνος

Αιγαίο? Ιόνιο? Κυκλάδες? Κρήτη? Ακτές Πελοποννήσου? Σποράδες? Δωδεκάνησα? Όλες οι θάλασσες της Ελλάδας έχουν συναγρίδες. Είναι από τα πιο αγαπημένα μου ψάρια. Ιδού παρακάτω ένα μικρό πορτρέτο – φόρος τιμής σε ένα από τα πιο όμορφα πλάσματα του ελληνικού βυθού. Τον Ιούνη το βλέπουμε και στα ρηχά… Ωραία…

Η συναγρίδα είναι πολύ ενοχλητικό ψάρι. Έχει κάτι το ιδιαιτέρως αλαζονικό και για να έχουμε στενές επαφές τρίτου τύπου μαζί της πρέπει να κάνουμε ένα πλεμόνι σαν αερόστατο. Κακό αυτό. Λοιπόν πως άρχισε η σχέση μας με τα ωραία αυτά ψάρια;

Στην αρχή οπτικά στους ψαρομανάβηδες και στα καΐκια. Μετά ήρθε το ψαροτούφεκο και τα πρώτα του χρόνια όταν πολλοί κοπανούσαν συναγρίδες στα ρηχά. Όμως δύσκολα και λίγες. Πολύ πολύ μετά ανακαλύφθηκε το καρτέρι. Και μετά τα ψάρια αγρίεψαν κι άλλο. Και μαζί με τα υπόλοιπα ψάρια του ψαροκυνηγού στη Μεσόγειο πήραν τις κατηφόρες και κέρδισαν νόμπελ καχυποψίας και διστακτικότητας, αρνούμενες να μας κάνουν εύκολα τη χάρη να ζυγώσουν.

Οι συναγρίδες είναι από τα πιο ποθητά μας θηράματα και δικαίως. Δεν είναι γιατί είναι δύσκολα. Δηλαδή άμα ήταν πιο εύκολες θα τις αφήναμε; Θα τις σνομπάραμε; Δε θα τις κοπανάγαμε; Μπούρδες. Πρόκληση και αηδίες. Οι συναγρίδες είναι ποθητές γιατί είναι ωραία εντυπωσιακά ψάρια, με περίφημα χρώματα, σπαθάτο κορμί. Κάνουν γερό ψάρεμα, βγάζουν εντυπωσιακές φωτογραφίες και είναι και νοστιμότατα τα ξεφτιλισμένα. Πολύ νόστιμα! Γι αυτό τις κυνηγάμε μετά μανίας. Το πρόβλημα όπως λέγαμε είναι ότι είναι ζόρικες οι άτιμες. Πολύ ζόρικες.

Έτσι όπως ήταν και ο κόκκινος Βαρόνος δηλαδή, ένα από τα πρωτοπαλίκαρα της Λουφτβάφφε, ο οποίος τους είχε ξ€κολι@$€ι τους βρετανούς πιλότους της ΡΑΦ. Ο Κόκκινος βαρόνος ήταν ένας μύθος ανδρείας, θάρρους και τόλμης. Κάτι σαν γερμανική συναγρίδα σε μονοθέσιο βομβαρδιστικό (ε, το ξεφτίλισα πλέον…).

Τι παθαίνουν λοιπόν οι Κόκκινοι Βαρόνοι του ελληνικού βυθού κάθε Ιούνη; Ανεβαίνουν παίδες. Ανεβαίνουν από τα βαθιά, αφήνουν τις παγωμένες θολούρες της Άνοιξης και γιαλώνουν. Και τα πρώτα καλοκαιρινά ρεύματα, τα ζεστά νερά και το άφθονο φαΐ φέρνουν αυτά τα καταπληκτικά ψάρια στα ρηχά. Ρηχά; Τι ρηχά; Ρηχά αλλά όχι και ρηχά ρηχά…

Είπαμε συναγρίδες είναι ρε παιδιά όχι λαβράκια. Τώρα τον Ιούνη εμφανίζονται σε βάθη νορμάλ, προσιτά για τους περισσότερους. Και λέω περισσότερους γιατί οι βαθύτες βαράνε συναγρίδες όλο το καλοκαίρι και το φθινόπωρο. Οι φυσιολογικοί άνθρωποι όμως τώρα περιμένουν να δουν χαρά στη βέργα τους. Σημειώστε το αυτό: αν δεν κάνετε κάτι με τις συναγρίδες τώρα τον Ιούνη μετά χαιρέτα μου τον πλάτανο.

Τις τεχνικές τις ξέρετε: βουτάτε, κρύβεστε σαν τον Άρη Βελουχιώτη σε σαμποτάζ και περιμένετε στον κάβο η στην ξέρα να ξεράνετε κάνα Βαρόνο. Α , ναι δεν σας είπα. Τώρα τον Ιούνη δεν χρειάζεται να κάνετε και τα γνωστά κομαντηλίκια «Χαράματα – Λυκόφως» για να δείτε ψάρι. Οι συναγρίδες παίζουν όλη μέρα. Θυμάμαι μια πεντάρα στη Κρήτη ήρθε τρέχοντας να φάει τη βέργα στις μια το μεσημέρι. Και άλλες πολλές μεσημεριανέ συναγρίδες  του Ιούνη θυμάμαι. Λοιπόν σημειώστε: Πρώτο ψάρι του Ιούνη: Συναγρίδα.

Γιαβόλ;