Οι βενζινοφάγοι

Αυτή είναι μια ιστορία από το Σαρωνικό κόλπο, όχι μακριά από τις ακτές της Αθήνας. Και πολύ κοντά στο νησί Σαλαμίνα. Ο τίτλος μοιάζει κάπως με τον τίτλο του πίνακα του Vincent Van Gogh «Οι πατατοφάγοι». Όχι μη νομίζετε ότι θα γράψω για τίποτε ανθρώπινα όντα που τρώνε βενζίνη (στη μεταφορική έννοια όλοι «τρώμε» βενζίνη αλλά εγώ μιλώ για την  κυριολεκτική κατά την οποία όχι, δεν τρώμε βενζίνη…).

Η ιστοριούλα που θα σας διηγηθώ μοιάζει με μια αποστροφή του εκπληκτικού διηγήματος του μεγάλου μας Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (χαίρε αγαπημένε μου…) «Η μαυρομαντηλού». Όπου ο ήρωας – τεράστιας γνώσης θαλασσινός και υπέρτατος ψαράς της Σκιάθου – ψαρεύει με παραγάδι δολωμένο με κρέας ψόφιας γάτας. Το οποίο κάνει θραύση και γεμίζει μια βάρκα φαγκριά και συναγρίδες. Τα οποία όμως ο ήρωας αρνείται να πουλήσει στους συγχωριανούς του Σκιαθίτες – τα πουλάει σε ρώσικο αγκυροβολημένο πλοίο – με την αιτιολογία ότι αυτά τα ψάρια είναι για όσους τρώνε και τις γάτες!

Λοιπόν στην δική μας ιστορία ένας φίλος από τα παλιά πήγε καταχείμωνο για ψάρεμα. Και που πήγε λέτε; Στη  κοντινή γλυκεία μας Σαλαμίνα πήγε. Ήταν βέβαια αρκετά χρόνια πίσω όταν η Σαλαμίνα και ο εγγύς Σαρωνικός και βρωμούσαν και έζεχναν. Λοιπόν ο δικός μας πήγε στη Σαλαμίνα μέσα στο κρύο και στα ρηχά βρήκε κάτι μπάφες θηρία. Μα κάτι μπάφες παιδιά να σου γυρίζει το μάτι ανάποδα από τη λαχτάρα.

Ο μεγάλος πήρε τα γυαλιστερά άσπρα ψάρια στο σπίτι, τα έδειξε σε κάτι κολλητούς και μάλιστα ένας ήθελε να αγοράσει κιόλας. Όμως ο δικός μας τα είχε τάξει τα ψάρια κάπου. Ο φίλος που ήθελε να αγοράσει τον πίεσε κι άλλο. Τελικά ο καλός ψαροτουφεκάς και ακόμη καλύτερος ψαρομανάβης του είπε το αμίμητο.

–    Άσε καλύτερα. Αυτά τα ψάρια δεν είναι για σας. Αυτά είναι γι αυτούς που πίνουν τη βενζίνη…

Τι είχε συμβεί; Απλόν: ο φίλος είχε ξαναπιάσει μπάφες από τη Σαλαμίνα. Και προσπάθησε να τις μαγειρέψει. Και τελικά πέταξε και την κατσαρόλα μαζί με τη σούπα γιατί βρωμούσε πετρέλαιο σαν βενζινάδικο στον Ασπρόπυργο. Όμως είχε βρει κάτι άσχετους καλοφαγάδες οι οποίοι δεν καταλάβαιναν ούτε από πετρέλαιο, ούτε από βενζίνη, ούτε από γράσα, βαλβολίνες, μαζούτ και κορεσμένους υδρογονάνθρακες και καταβρόχθιζαν (και ακριβοπλήρωναν) τα πάντα τα θαλασσινά.

Το μυστήριο λύθηκε και όλοι τότε φάγαμε κάτι μακαρονάδες με τόνο μούρλια…

Μην ψάχνετε ηθικόν δίδαγμα αγαπητοί μου φίλοι και φίλες. Δεν υπάρχει. Ίσως μπορεί να πει κάποιος κάτι για την ειλικρίνεια του φίλου που δεν μας πάσαρε τους βρωμοκέφαλους της Σαλαμίνας. Αααα μα βέβαια. Γι αυτό είναι οι φίλοι εξάλλου, για να σε γλιτώνουν από τα γράσα.

Τώρα όσο για την ικανότητά του στις πωλήσεις, εδώ πρέπει να του βγάλουμε όλοι το καπέλο. Το παλικάρι είναι ικανό να πουλήσει παγάκια σε Εσκιμώους. Μπράβο και σ’ ανώτερα.

Να πούμε και κάτι για τους αγοραστές των γεμάτων βενζίνα κεφάλων. Κερδίζουν το βραβείο γευσιγνωσίας της χρονιάς. Το βραβείο «Σπιρτόζος Ουρανίσκος»! Τι σπιρτόζος; Εκρηκτικός. Σκέτο μπουρλότο! Με τόσο μαζούτ που κατέβασαν οι connoisseurs ο ουρανίσκος τους θα κάνει σαν φλογοβόλο. Κέφαλοι ναπάλμ! Ιδού η επόμενη συνταγή για τη συλλογή σας.

 Και καλή σας όρεξη…

Που βρίσκομαι;

Στο Σαρωνικό κόλπο. Η Σαλαμίνα είναι ένα νησί πολύ κοντά στην Αθήνα και εκεί πας με πλοίο ή φέρι από το Πέραμα και τον Πειραιά. Οι φωτό είναι από το Σαρωνικό αλλά από περιοχή κοντά στο Σούνιο. Σε πιο καθαρά νερά και με πιο λαχταριστά ψάρια.