Που είναι ο βρικόλακας;

Στη Σκύρο!

Στη Σκύρο;

Να ξεκαθαρίσω κάτι. Ναι, ξέρω ότι το blog είναι αφιερωμένο στην άγνωστη Ελλάδα και όχι στη Ρουμανία και τα Καρπάθια. Αλλά εδώ δεν μιλάω για τον πιο γνωστό βρικόλακα της Ευρώπης αλλά για ένα άλλο βρικόλακα. Ελληνικό και αιγαιοπελαγίτη. Για το βρικόλακα της Σκύρου λέω. Ο ρουμάνος κόμης Δράκουλας δεν έχει θέση εδώ…

Βρισκόμουν για χαρτογράφηση στη Σκύρο, Οκτώβρη μήνα με πολύ γλυκό και όμορφο καιρό. Σταμάτησα απόγευμα στα Πουριά να πάρω μια ανάσα και να τραβήξω μερικές φωτογραφίες.

Τα Πουριά είναι η άκρη της ακτής στην περιοχή Mαγαζιά, κάτω από την πολύ όμορφη Χώρα της Σκύρου. Πουριά λέγεται γιατί όλη αμμουδερή ακτή είναι διάσπαρτη με μεγάλους όγκους πωρόλιθου. Σε πάρα πολλά μέρη μάλιστα φαίνονται τα κοψίματα και οι εργασίες από ένα αρχαίο παραθαλάσσιο λατομείο.

Ήταν πολύ όμορφα και πολύ ήσυχα εκείνο το απόγευμα. Μύριζε πολύ έντονα θυμάρι και η θάλασσα είχε ένα βαθύ μπλε χρώμα ρυτιδιασμένη από τον  μαλακό στεριανό Μαΐστρο.

Περπάτησα δίπλα στο λατομείο ως το εντυπωσιακό υπόσκαφο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Είναι  σκαλισμένο στην γωνία ενός όρθιου βράχου. Και φτιάχνει μια εικόνα αβάσταχτης γραφικότητας, μια από εκείνα που χαρακτηρίζουν το ελληνικό τοπίο με μια βαθιά ποιητική ένταση.

Ωραίο φως… ωραία χρώματα… ωραία ώρα…

Απέναντι, από το λατομείο, πολύ κοντά στη στεριά πάνω σε μια βραχονησίδα υπάρχει άλλο ένα γραφικό εκκλησάκι, αυτό του Αγίου Ερμόλαου. Ολόγυρα βράχια από πωρόλιθο φαγωμένα από τις θύελλες  τους αιώνιους θαλασσοδαρμούς σχηματίζουν αλλόκοτα γλυπτά σαν μανιτάρια και σαν παράξενα πέτρινα φυτά. Αλλόκοτο θέαμα μα την αλήθεια…

Σουρούπωνε όταν είδα ένα ψαρά να βγαίνει στην άμμο σέρνοντας ένα άδειο πανέρι από παραγάδια. Τον ρώτησα για την ψαριά του. 

«Μπα… δεν ήθελε σήμερα να δώσει ψάρια ο βρικόλακας…» μου είπε αινιγματικά.

 Βρικόλακας; Τι βρικόλακας; Ααα, ναι. Θυμήθηκα στο χάρτη του στρατού μια εκτεταμένη ξέρα με αμέτρητους διάσπαρτους ύφαλους να ξεκινάει από το αρχαίο λατομείο και να φεύγει ανατολικά μέσα στα βάθη του Αιγαίου. Στο στρατιωτικό χάρτη η ξέρα λέγεται «Βρικολακονήσια…». Να λοιπόν ο βρικόλακας… Ιδού…

Γιατί όμως «Βρικολακονήσια»; Ο παππούς δεν μίλαγε και πολύ, είχε ζοχαδιάσει και με το άδειο παραγάδι. Όμως μέσες άκρες μου είπε την ιστορία του. Λένε οι παλιοί ψαράδες της Σκύρου για ένα πειρατή που ήρθε κάποτε στο νησί με συντρόφους του και μακέλεψε τα πάντα. Και φεύγοντας από τα Πουριά με φρέσκο γραίγο η βάρκα του έπεσε σε βράχο και όλοι οι πειρατές πνίγηκαν ή κομματιάστηκαν στα κοφτερά βράχια του πωρόλιθου της ξέρας. Λένε πως από τότε οι πειρατές βρικολάκιασαν και βγαίνουν και φοβερίζουν τους ψαράδες. Λένε άλλοι πως οι μορφές των πειρατών μάλιστα τρομαχτικές και απόκοσμες είναι αποτυπωμένες στις πορόπετρες της ακτής… 

Σκέφτηκα μετά πως ίσως η ιστορία να βαστάει από τότε που ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα λεηλάτησε τη Σκύρο και εξανδραπόδισε τους κατοίκους της. Βέβαια ο Μπαρμπαρόσα έφυγε γερός από τη Σκύρο. Κάποιοι άλλοι σύντροφοι του όμως;

Ο παππούς έφυγε… Ο νύχτα ήρθε ασέληνη και πυκνή και στην ακτή έπεσε μαύρο σκοτάδι, πηχτό.

Μόνο το άσπρο ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου λάμπει. Σαν ένα ταπεινό ξόρκι για τον κακό βρικόλακα πειρατή. Ακούω το πέλαγος να βουίζει πέρα στους μακρινούς ύφαλους στα Βρικολακονήσια. Μια βουή σαν μουγκρητό

Τι να κρύβουν στα νερά τους; Ας φύγω καλύτερα… Μα έχω και κάτι απορίες ώρες ώρες…

 *(σε επόμενο Post θα σας πω για τα υποθαλάσσια Βρυκολακονήσια και τα ψάρια τους. Στοιχειωμένοι βυθοί αλήθεια…).

Που βρίσκομαι;

Η Σκύρος θεωρητικά ανήκει στις Bόρειες Σποράδες αλλά βρίσκεται πολύ κοντά στην Εύβοια, απ όπου και θα πάτε. Ο καλύτερος τρόπος να φτάσετε είναι οδικώς ως την παραλία της Κύμης (μέσω Χαλκίδας – Αλιβερίου) και στη συνέχεια με φεριμπότ ως τη Λιναριά το λιμάνι της Σκύρου. Ο γρηγορότερος τρόπος να πάτε είναι αεροπορικώς αλλά υπάρχουν πολύ λίγες πτήσεις και πολύ λίγα εισιτήρια (το αεροδρόμιο της Σκύρου είναι στρατιωτικό).