Οι γέροι και η θάλασσα

Ακούω Rod Stewart στο λάπτοπ καθώς κοιτάζω μια τρομερή λιακάδα έξω από το παράθυρό μου. Το τραγούδι λέγεται «As Times goes by»και με βουλιάζει σε μια βελούδινη νοσταλγία. Αυτή είναι η βαριά ασθένεια της ηλικίας νομίζω. Ναι, γι αυτή την ρημάδα την ηλικία στρώθηκα σήμερα να γράψω με αυτή την υπέροχη λιακάδα που ζεσταίνει τους ανθρώπους που μυρμηγκιάζουν τα στενά της πόλης και κορνάρουν στους δρόμους. Λέω να γράψω για το ψαροτούφεκο μέσα στα χρόνια, για το πώς μεγαλώνουμε με τα όπλα παρά πόδα, για το σώμα που μας γνέφει από μακριά αφήνοντας στη μνήμη πια τα ίχνη της νιότης του. Πολλοί θα αναφωνήσουν «Μπααα τι να μας πουν οι αναμνήσεις του παλιόγερου; Ας διαβάσουμε για τις στήρες στα μεγάλα βάθη..» και ίσως να έχουν δίκιο. Η νοσταλγία εξάλλου είναι ντεμοντέ ( σε αντίθεση με τα τάρταρα που είναι πολύ trendy). Όμως να.. σκέφτομαι κάτι παλιόγερους που στη θάλασσα κάνουν πράγματα αδιανόητα ακόμη και για εικοσάρηδες. Τι συμβαίνει με το ψαροτούφεκο και την ηλικία λοιπόν; Τι γίνεται όταν μια μέρα μεγαλώσουμε και ακόμη η θάλασσα μας γνέφει και μας ξεσηκώνει; Πως έρχεται η δύση της ζωής όταν εμείς ακόμη φοράμε μάσκα και λαστιχένιες στολές; Όλα αυτά και άλλα πολλά λέω να ψηλαφίσω αυτή την αβάσταχτα νοσταλγική και ηλιόλουστη μέρα, την ώρα που οι άλλοι άνθρωποι τρέχουν έξω. Εγώ απλά ανήκω σε αυτούς τους «the happy few» μεσήλικες που έχουν την πολυτέλεια να νοσταλγούν και να γράφουν στις 12 το πρωί μιας ζεστής καλοκαιρινής Παρασκευής. Ιδού λοιπόν τέκνα της μάθησης και της σοφίας. Οι παρακάτω γραμμές είναι αφιερωμένες στην μεγάλη παρέα των Βετεράνων του ψαροτούφεκου. Στην Τρίτη σειρά εφεδρείας. Στους ασπρομάλληδες χαμογελαστούς της μικρής παρέας των ψαροκυνηγών με ελεύθερη κατάδυση. Βάλτε στολές, πετάξτε τις θερμοφόρες και τα χάπια και πάμε να γίνουμε μουσκίδι στη θάλασσα παλιοκαραβάνες μου.

Τι 40, τι 50, τι 60 (και οι συνταξιούχοι έχουν ψυχή…)

Νομίζω ότι τα πενήντα χρόνια είναι ένα κατώφλι στην ζωή ενός άνδρα. Ίσως να είναι μύθος, ίσως να είναι περισσότερο ένα ψυχολογικό πέρασμα. Πάντως κάτι γίνεται εκεί γύρω στα τρίτα –άντα και αρχίζεις να τα βλέπεις και λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Και όπως τα βλέπεις διαφορετικά στις σχέσεις, στη δουλειά, στην καριέρα, στην οικογένεια, στο πορτοφόλι, αρχίζεις να τα βλέπεις αλλιώτικα και στη σχέση σου με το νερό. Αυτό μάλιστα δεν το νοιώθεις τόσο έντονα όπως τα προαναφερθέντα. Απλά συμβαίνει. Και όσο τα χρόνια περνάνε οι αλλαγές είναι πιο σημαντικές. Ας δούμε λοιπόν τα υπέρ και τα κατά της ηλικίας που μεγαλώνει σε σχέση με τη θάλασσα, το ψαροτούφεκο, τις βουτιές. Και στο τέλος να δούμε τι χάνουμε και τι κερδίζουμε αδερφάκι μου

Τα κακά της ηλικίας στο ψαροτούφεκο

Κατ αρχήν τα πιο πολλά κακά καθώς μεγαλώνουμε έχουν να κάνουν με το σώμα. Το κορμί αρχίζει να μην ακούει όπως άκουγε παλιότερα. Μετά τις κάθε είδους κραιπάλες, καταχρήσεις και υπερβολές θέλουμε χρόνο για επαναφορά, όχι όπως στα είκοσι που νομίζεις ότι είσαι άφθαρτος. Μετά στις μεγάλες ηλικίες η έλλειψη προπόνησης είναι ακόμη πιο φανερή. Τι θέλω να πω; Ότι ένα λίγο προπονημένο σώμα στα νιάτα του μπορεί να απέδιδε πολύ καλά. Ένα τέτοιο σώμα στα χρόνια της ωριμότητας απλώς θα τα κουτσοβολεύει. Άσε τους απροπόνητους μεσήλικες. Αυτοί σιγά σιγά με τα χρόνια αφήνουν στην μπάντα το ψαροτούφεκο όπως και οτιδήποτε έχει κόπο και προσπάθεια και χώνονται ως το λαιμό στον καναπέ. Άλλο κακό της ηλικίας είναι οι πολλές άλλες υποχρεώσεις. Οικογένεια και δουλειά στραγγαλίζουν τον ελεύθερο χρόνο του ψαροκυνηγού της πόλης και όσο αυτός μεγαλώνει τόσο ο χρόνος του μικραίνει. Τρέχει περισσότερο για να βγάλει χρήματα (οι υποχρεώσεις του αυξάνουν) και τελικά έχει όρεξη για ψαροτούφεκο όση όρεξη θα είχε ένας Εσκιμώος να φάει δυο κουβάδες παγωτό. Ένα άλλο πρόβλημα άμεση σχέση έχον με την ηλικία του ψαροκυνηγού είναι κάθε θέμα υγείας που παρουσιάζεται καθώς ο κυνηγός μεγαλώνει και το σώμα μοιραία φευ φθείρεται. Ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας μπορεί να τον κρατήσει καιρό μακριά από τη θάλασσα και ίσως για πάντα (χτύπα ξύλο και πρώτα ο θεός!). Αυτά σε γενικές γραμμές είναι τα κακά της ηλικίας στο ψαροτούφεκο. Ωραία! Γιατί από εδώ και κάτω αρχίζουν τα καλά της ενηλικίωσης. Σειρές μου αναθαρρήστε…

Τα καλά της ηλικίας στο ψαροτούφεκο

Μεγαλώνουμε… Αυτό δεν γίνεται να το αποφύγουμε. Το σώμα μας αφήνει αλλά το πνεύμα γίνεται πιο πλούσιο, πιο μεστό πιο λειτουργικό. Αυτό είναι το πρώτο καλό της ηλικίας στο ψαροτούφεκο: η πείρα, η γνώση. Οι αμέτρητες ώρες της νιότης στο νερό έχουν χωρίς να το καταλάβουμε στραγγίξει σε ένα  συμπυκνωμένο χυμό γνώσης και σοφίας ο οποίος μας πλημμυρίζει κάθε φορά που πέφτουμε στο νερό. Οι βολές σε πρώτο χρόνο είναι πια απίστευτα αποτελεσματικές. Η γνώση και η εμπειρία οξύνουν το ένστικτο. Ένας μεγάλος σε ηλικία ψαροκυνηγός βλέπει και νοιώθει και διαβάζει το βυθό πολύ καλύτερα από τον εικοσάχρονο πύραυλο που οργώνει τα πέλαγα με τα καρμπονάκια του, προσπερνάει πάνω από είκοσι θαλάμια και μετά βγαίνει και βλαστημάει που δεν είχε ψάρια ο κολότοπος. Ο ώριμος σε χρόνια ψαροκυνηγός θα κάνει λίγες βουτιές και μετρημένες αλλά θα βγάλει σίγουρα κάποιο καλό ψάρι. Αν μάλιστα ο ψαροκυνηγός μας ήταν στα νιάτα του καλός και γυμνασμένος (και συνεχίζει να αθλείται καθώς γερνάει), τότε η φθορά έρχεται πιο αργά, το σώμα του τον ακούει και σε συνδυασμό με την πείρα και τη γνώση που λέγαμε δημιουργούν έναν ασπρομάλλη που σκοτώνει!. Σκεφτείτε κάποιους υπερήλικες ψαροκυνηγούς που συνεχίζουν να βγάζουν ακόμη το ψαράκι τους, ακόμη και σε θάλασσες τελειωμένες δήθεν όπως ο Σαρωνικός. Ένα άλλο καλό της ηλικίας στο ψαροτούφεκο είναι η επαγγελματική πορεία, η οποία φυσιολογικά βρίσκεται στην κορύφωσή της (δεν μιλώ για την αναξιοπαθούσα κάστα των ψαροκυνηγων – μανάβηδων, μιλάω για φυσιολογικούς ανθρώπους με φυσιολογικά επαγγέλματα: αν γεράσεις πουλώντας παράνομα ψάρια είσαι άξιος της κοινής περιφρόνησης). Οπότε η επαγγελματική επιτυχία καθενός μεταφράζεται σε μεγαλύτερη οικονομική άνεση και αυτή σε μεγαλύτερη καταναλωτική δύναμη. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Ότι οι μεγάλοι σε ηλικία ψαροκυνηγοί μπορούν να απολαμβάνουν άκοπα καλό και ακριβό εξοπλισμό, ένα καλό σκάφος, ένα παραθαλάσσιο εξοχικό ίσως και φυσικά να πληρώνουν για να κάνουν το κέφι τους (βενζίνες, ξενοδοχεία, πάγους, φαγητό, αναλώσιμα κλπ) χωρίς να κάνουν διάφορες λιγδερές και ποταπές σκέψεις τύπου «Ε…, να πουλήσουμε τις σφυρίδες για να βγάλουμε τα έξοδα της εκδρομής…». Οι σαραντάρηδες και πενηντάρηδες βετεράνοι του ψαροτούφεκου φυσιολογικά ανήκουν στις πιο ισχυρές καταναλωτικά ομάδες της ελληνικής κοινωνίας οπότε μπορούν να κάνουν το υποβρύχιο κέφι τους χωρίς να σκάνε για λάστιχα, αναλώσιμα, αλλαγή εξοπλισμού και τέτοια. Ναι ξέρω. Καλό είναι τα λεφτά να τα έχεις στα νιάτα σου. Αλλά και στα γεράματα να τα έχεις άσκημα δεν θα περάσεις ρήτορά μου. Τέλος ο βετεράνος ψαροκυνηγός στα 40 και στα 50 του είναι πια ένας αληθινός άρχοντας της ζωής, που ξέρει να παίρνει εκλεπτυσμένη ευχαρίστηση απ ότι κάνει. Βουτάει και απολαμβάνει το ψαροτούφεκο σαν αληθινός τζέντλεμαν, γεύεται τους κόπους του με τη σωστή παρέα, στην σωστή ατμόσφαιρα και με το καλύτερο κρασί σε κρυστάλλινα ποτήρια. Ξέρει μεγαλώνοντας ότι το παιχνίδι με το χρόνο είναι ένα χαμένο παιχνίδι από χέρι γα όλους τους ανθρώπους. Ξέρει ότι δεν έχει χρόνο για χάσιμο. Και ο χρόνος του στη θάλασσα είναι ποιοτικός μετρημένος και πάντα απολαυστικός. Το να γερνάς κάνοντας ψαροτούφεκο είναι άλλη μια άλλη διάσταση του να απολαμβάνεις τη ζωή. Και έχει όλα τα στοιχεία της καλής ζωής στο υψηλότερο σκαλί της: στην απόλυτη ωριμότητα. Όπως και όταν πρωτοξεκίναγες σπόρος σε μια αμμουδιά με τα αστεία μπλε πεδιλάκια σου. Εκείνο είχε κάτι από τη γοητεία της αθωότητας  και ένα κορμί που έτρεμε γεμάτο από ορμόνες και όνειρα και λαχτάρα για ζωή. Έτσι και τώρα στο μεσουράνημα της ηλικίας: αν και λιγότερες οι ορμόνες την ίδια λαχτάρα έχεις. Μόνο που δεν το σκέφτεσαι πια. Απλά παίρνεις μια ανάσα και βουτάς. Απλά ζεις…

Η δεύτερη νιότη

Τελικά τι γίνεται τώρα; Να μελαγχολήσουμε που γερνάμε ή να πανηγυρίζουμε κιόλας; Τίποτε από τα δύο αγαπητοί μου αναγνώστες (κάτι μου λέει πως δεν έχει καθόλου αναγνώστριες το κομμάτι αυτό). Η ηλικία έρχεται και μας χτυπάει την πόρτα και θα της ανοίξουμε θέλουμε δεν θέλουμε. Απλά ας την απολαύσουμε. Διότι όπως λέγαμε παραπάνω η δεύτερη νιότη του ψαροκυνηγού έχει πολλά καλούδια. Είναι πολύ απολαυστικό το ψάρεμα τότε. Η χαλαρότητα και η ωριμότητα είναι προνόμια της ηλικίας. Ξέρω ότι το ψαροτούφεκο είναι πολύ απαιτητικό σπορ  και η φυσική κατάσταση είναι καθοριστικός παράγων για την απόλαυσή του. Σωστό. Και ένα σώμα καθώς γερνάει πέφτει πολύ από άποψη φυσικής κατάστασης. Ορθόν. Μόνο που το ψαροτούφεκο είναι και ψάρεμα. Και στο ψάρεμα σημασία έχει –  καθοριστική μάλιστα – και η γνώση. Και η γνώση στο ψαροτούφεκο έρχεται αργά αργά και με τα χρόνια. Και αυτό ακριβώς είναι η δεύτερη νιότη του ψαροκυνηγού. Τόσα χρόνια λύσσαγε με ένα κορμί που δεν καταλάβαινε κούραση και μάζευε εμπειρίες. Τώρα που το κορμί ε, ψιλοκουράζεται έρχεται η ωριμότητα και η γνώση να ανθίσουν , να φέρουν τον ψαροκυνηγό στη δεύτερη νιότη του στο νερό. Για αυτό θα δείτε κάτι αγόρια σαν τα κρύα τα νερά να βουτάνε στα «αβύσσια» (νεολογισμός) και να έρχονται με κάτι ψευτοστήρες και δίπλα τους ο ασπροκρόταφος μεσήληξ πενηντάρης να αρμαθιάζει σαργούς τάκους και ένα πεντάρη από κάτι ρηχά κατρακύλια που δεν έβλεπες ούτε καλόγρια να κολυμπάει. Αλλά προς Θεού! Μην το δείτε ανταγωνιστικά. Δεν είναι για κόντρες το νερό. Άσε που μπορεί να σου βγει κάνας γερόMazzari πρωταθλητή μου και να σε στείλει αδιάβαστο κι εσένα και τα packing σου και τα parking σου νέε μου. Μη παίζετε με τους γέρους στο νερό. Μπορεί να φάτε πολύ ξύλο…

Θυμάμαι το μέλλον

Πέρασε η ώρα. Στο λάπτοπ έφτασε το τραγούδι Until the real thing comes along του Μεγάλου. Καιρός να τα μαζεύω. Σκέφτομαι τη φετινή χρονιά που έχει ξεκινήσει. Ένα χρόνο γεροντότεροι όλοι. Λίγο πιο κουρασμένοι αλλά απείρως πιο αισιόδοξοι. Το αύριο δεν ξέρουμε που τελειώνει και καλύτερα να του πιούμε το αίμα κανονικά. Διότι δεν ξέρουμε όπως λέει και το τραγούδι πότε… the real thing comes along. Μάλλον ξέρουμε. Ποτέ δεν θα έρθει. Πάντα τα πράγματα θα γίνονται καλύτερα ως το Μεγάλο Ηλιοβασίλεμα. Σκέφτομαι τον εαυτό μου και τους φίλους μου συχνά. Πως θα είμαστε μετά από δέκα χρόνια; Πως θα κάνουμε νταραβέρι στο νερό; Και μας ονειρεύομαι πάνω σε μεγάλα φουσκωτά, να σκίζουμε το κύμα, να βουτάμε σε άγνωστα και γνωστά κατρακύλια. Να βουτάμε στα κοφτά, να ξαναζούμε μυριάδες φορές τα ίδια ανεβάσματα, να ξετρυπώνουμε εκεί που πρωτομάθαμε τις κολοχτύπες. Να βλέπουμε τον ροφό πριν μας δει και να νοιώθουμε το λαβράκι που έρχεται πίσω από την άκρη των πέδιλών μας. Να ρίχνουμε σε λάμψεις στη θολούρα και να έχουμε πάρεί το ψάρι στο μάτι και όχι κατά τύχη. Να βγαίνουμε πιο κουρασμένοι πια το βράδυ, πιο ταλαιπωρημένοι από μια μέρα στη θάλασσα αλλά με τι ίδιο – πιστέψτε με παρακαλώ – το ίδιο χαμόγελο που είχαμε χρόνια τώρα. Από παιδιά. Αααα ναι. Αυτό είναι το ίδιο όσα χρόνια και αν περάσουν . Το Μεγάλο Χαμόγελο… Ο ενθουσιασμός για το κάλεσμα του αλμυρού νερού που είναι ίδιο και απαράλλαχτο τόσα χρόνια. Ονειρεύομαι εμένα και τους φίλους μου μετά από πολλά χρόνια να είμαστε όπως οι ασπρόμαυρες φωτό του Maro, ή οι γιαπωνέζοι στις ασπρόμαυρες φωτό του Maki Sugahara να είμαστε οι αρχαίοι ψαροτουφεκάδες που θα μας κουβεντιάζουν οι Αντώνηδες, οι Δημήτρηδες, οι Σταύροι, οι Νικόλες του μέλλοντος και θα λένε «Α…τα γερόντια έγραψαν την δική τους πορεία στο νερό. Κοίτα ρε παιδί μου πως ψάρευαν τότε…». Κι εμείς θα γελάμε πηδώντας από τη βάρκα στην άμμο. Θα πονάνε λίγο τα πόδια μας και η μέση μας και θα θέλουμε βοήθεια να σηκώσουμε τους σάκους και τα ψυγεία αλλά θα είμαστε στη θάλασσα. Και αυτό με παρηγορεί πολύ. Και δεν με τρομάζει καθόλου.