Δέκα τόποι να πάτε στα όνειρά σας

Με τους περιορισμούς στις μετακινήσεις και την απαγόρευση κάθε είδους ταξιδιού, έχουμε μείνει να  θυμόμαστε τα προηγούμενα ταξίδια ή να σχεδιάζουμε άλλα, πολύ μετά, επιλέγοντας κάποια αβέβαιη ημερομηνία για μια μελλοντική μετάβαση στον τόπο του ονείρου. Στο τόπο όπου μπορούμε να πάμε στα όνειρα αμέσως, τώρα. Και βέβαια στα όνειρα δεν υπάρχουν περιορισμοί, όλοι μπορούμε να πάμε εκεί. Ιδού παρακάτω δέκα ευχάριστες τέτοιες ασκήσεις, δέκα τόποι για να τους επισκεφθείτε προς το παρόν στα όνειρά σας. Ελπίζω πολύ σύντομα να το κάνετε και δια ζώσης.

Κράβαρα

Μια νέα γεωγραφία, σαν τροχιοδεικτικα οι δρόμοι κόβουν τις χαράδρες, ο Ευηνος στριμωγμενος πλημμυρίζει χαριτωμένα τις ρεματιες, χωριά πάντα σιωπηλά, σπίτια που γλιστράνε στους γκρεμούς και χάνονται για πάντα, “ανηλθωμεν στην Αράχωβα μετά φόβου ” γράφει ο Καρκαβιτσας, πριονωτες κορυφές κρύβουν τον ορίζοντα, ο δρόμος γεμάτος χαλίκια σέρνεται στην άκρη μιας ανατριχιαστικης αβύσσου, δεν κοιτάζω, μυρίζει έλατο και σβησμένο τζάκι, Κλεπά, Χόμορη, Πέρκος, Δορβιτσά, “Ελεηστε χριστιανοί το σακάτη…”, λαογραφίκα μουσεία, αναρωτιέμαι μήπως έχουν τα φοβερά διακονιαρικα μαγκούρια του Ζαρκαδόγιαννου ή του Αρκουδιά, με την απορία θα μείνω, και μια κούπα καφέ στην Ποκίστα…

(περισσότερα για τα Κράβαρα εδώ)

Καβομαλιάς

Εδώ σε αυτή την άκρη της Λακωνικής γης με την  πανσέληνο η Σελήνη κατεβαίνει πάνω από τους μύλους για να μπορούν να την αγγίξουν οι ποιητές και τα κορίτσια που αγρυπνάνε. Εδώ κάποτε περπατήσαμε μια διαδρομή μεγάλη και δύσβατη, μέσα από κακότροπα φρύγανα, μεθυστικό θυμάρι άσπονδες οχιές και στιλπνές σαύρες. Από ψηλά αντανακλούσε φως θαλασσινός, ρευστός ουράνιος καθρέφτης. Η ψυχή μας δάκρυσε…

(περισσότερα για τον Καβομαλιά εδώ)

Χαλίκι

Την πρώτη φορά που πέρασα από το Χαλίκι και τα βουνά της βόρειας Πίνδου ολόγυρα του, ήταν φθινόπωρο και το βαρύ μας τζιπ κόλλαγε στη λάσπη. Όταν φύγαμε σουρούπωνε και οι όχθες του Ασπροπόταμου φέγγιζαν με ένα μπλε ελεκτρίκ. Ανάψαμε το καλοριφέρ στο παγωμένο τζιπ και βάλαμε πρώτη.

Κάπου στην απέναντι πλαγιά στο βουνό Περιστέρι τα μάτια  του λύγκα μας κοίταζαν να φεύγουμε. Κι αυτός ετοιμαζόταν για άλλη μια μεγάλη νύχτα της Πίνδου…

(περισσότερα για το Χαλίκι εδώ)

Παλιοναβαρίνο

Την ώρα που δύει ο ήλιος και μοσχομυρίζουν τα βότανα και οι άγριοι θάμνοι είναι η καλύτερη στιγμή να βρεθείτε στις επάλξεις. Και να κοιτάζετε το πέλαγος όπως οι Φράγκοι στρατιώτες στις βάρδιες τους. Σκέφτομαι ότι εδώ οι αρχόντοι και οι σιδεροντυμένοι ιππότες δεν θα ζούσαν και σπουδαία ζωή. Συνέχεια σε συναγερμό, συνέχεια να κοιτάζουν τον ορίζοντα για τον εχθρό.  Και όλη η ομορφιά του τόπου, τα πολλά νερά, τα καταπράσινα χωράφια και οι κήποι, οι χαριτωμένοι λόφοι και οι γλυκιές αμμουδιές ήταν γι’ αυτούς ένα τίποτα. Η υποψία μαύρου σημαδιού στον ορίζοντα του Ιονίου ήταν υποψία για εχθρικό πλεούμενο. Και ήταν πολλά αυτά τότε… Και οι Φράγκοι του Παλιοναβαρίνου περίμεναν στημένοι στη μοίρα τους…

(περισσότερα για το Παλιοναβαρίνο εδώ)

Βυθός

Ο Ντόλος ήταν κάποτε μακρινός μαχαλάς του Πεντάλοφου. Οι κάτοικοί του ήταν Ντουλιανάτες. Κάποτε λοιπόν ένας δεσπότης ρώτησε ένα υποψήφιο προς χειροτονία ζουπανιώτη  παπά ποιος έχτισε τον κόσμο. «Ε οι ζουπανιώτες τον έχτισαν δέσποτα». «Λάθος» φωνάζει ο δεσπότης. «Ε  βοήθησαν λίγο και οι Ντουλιανάτες» απαντάει ο ιερεύς. Κάποτε βέβαια το ύποπτου εθνικού φρονήματος Ντόλος έγινε Βυθός διότι το χωριό όντως είναι μέσα σε μια βαθιά βουνίσια απόχη χτισμένο.

(περισσότερα για το Βυθό εδώ)

Βοβούσα

Όλο αυτό το παραμυθένιο σκηνικό με το βουερό ποτάμι βρίσκεται  μέσα σε μια κοιλάδα στα 1000 μ. υψόμετρο, τριγυρισμένη από θεόπυκνα αδιαπέραστα δάση με οξιές, έλατα και μαυρόπευκα. Ολόγυρα απλώνονται μερικά λιβαδάκια και κάμποσες μυτερές βουνοκορφές. Μα πρέπει να το δείτε όλο αυτό το πανόραμα.Δεν είναι ένα από τα γραφικότερα χωριά όσον αφορά στην αρχιτεκτονική. Όμως η εικόνα του είναι από μόνη της θεατρική. Σαν σκηνικό. Μόνο που δεν είναι θέατρο. Είναι η ζωή…

(περισσότερα για τη Βοβούσα εδώ)

Βορινό Μεραμπέλο

Τα τοπία είναι μια γεωγραφία της ερημιάς: βουβοί θαμνότοποι ζωγραφισμένοι με πέτρινα ζωνάρια μάντρες, πέτρινοι πύργοι και ερειπωμένοι ανεμόμυλοι, αναιμικές αμυγδαλιές να σιγοκιτρινίζουν στο γλυκό φως του Σεπτέμβρη, συκιές και βαθυπράσινες φραγκοσυκιές ριζωμένες στο λιγοστό χώμα, μαύρες μαντίλες κάτω από τις κληματαριές με τα χιλιοτσιμπημένα απ΄ τα πουλιά φθινοπωρινά τσαμπιά και ο ασταμάτητος βοριάς να σιγοσφυρίζει στα άδεια πετροκάλυβα με τις τοξωτές πόρτες, τα ιδεογράμματα της ερημιάς. Τα ζεστά φθινοπωρινά απογεύματα ο τόπος μυρίζει θυμάρι, πολύ φασκόμηλο, ζεστό χώμα μέντα και αρισμαρί, μυρίζει γιδόμαλλο και πυρωμένα βράχια, σάπια σταφύλια, ξερά σύκα, ώριμα ρόδια, κυδώνια και αγριαπίδια. 

(περισσότερα για το Βορινό Μεραμπέλο εδώ)

Ακρωτήριο Ρότι

Πίσω του απλώνονται οι εκπληκτικές ακτές της Μεγάλης Πρέσπας που φιλοξενούν τα βυζαντινά ασκηταριά. Οι ακτές και τα σπήλαια της Μεγάλης Πρέσπας προσέλκυσαν από πολύ παλιά φιλέρημους χριστιανούς και ανθρώπους που ήθελαν να ζήσουν στην ησυχία και την απομόνωση την δική τους πορεία προς της θέωση. Τα ασκηταριά –μικρές κηλίδες ευσέβειας πάνω στους λείους ασβεστόλιθους– είναι μνημεία μοναδικής ομορφιάς. Υπάρχουν 7 στη Μεγάλη Πρέσπα, τα 4 σε Αλβανικό έδαφος και 3 στο ελληνικό τμήμα των ακτών της

(περισσότερα για τα ασκηταριά της Μεγάλης Πρέσπας εδώ)

Λιμνοθάλασσες Θράκης

Οι άσπρες αμμουδιές έχουν πάρει ρόδινο χρώμα, ψαράδες για σωλήνες και όστρακα ακόμη ψαχουλεύουν τον ρηχό βυθό, οι βίλες στο Πόρτο Μόλο και την παραλία της Μάνδρας ανάψανε τα φώτα, στις ακακίες του κάμπινγκ έπεσε δροσιά. Προλαβαίνουμε να περπατήσουμε ως τις λασπωμένες όχθες της λιμνοθάλασσας Λαφρούδας για να δούμε ένα κοπάδι φλαμίνγκο. Τα ροζ πουλιά με μια βουή διασχίζουν τα κίτρινα χωράφια, ανοίγουν εκατοντάδες ζευγάρια ασπρορόδινες φτερούγες,  πετάνε ανατολικά, ως τη  διπλανή λιμνοθάλασσα τη Λάφρα.

(περισσότερα για την παράκτια Θράκη εδώ)

Κάστρο Σκιάθου

Κατηφορίζουμε μέσα σε πυκνή βλάστηση και με ένα σύντομο μονοπάτι φτάνουμε στο Κάστρο. Τι εικόνα! Πάνω στον θαλασσόπληκτο και ανεμόδαρτο βράχο, στην άκρη του νησιού και καταμέτωπα στο αχανές πέλαγος βρίσκονται τα λείψανα της μεσαιωνικής Σκιάθου. Η ζωή στο κάστρο ήταν δύσκολη και μαρτυρική. Θυμάμαι το διήγημα «Φτωχός Άγιος». Θυμάμαι το «Ρεμβασμό του Δεκαπενταύγουστου», τα «Μαύρα Κούτσουρα», το «Χαραμάδο». Θυμάμαι… Πιάνω τον εαυτό μου όλο να θυμάται…

(περισσότερα για το Κάστρο της Σκιάθου εδώ)