Οι μοιχοί του Θορικού

Όλοι ξέρουν το Λαύριο. Λίγοι όμως το Θορικό. Κι ας περνάνε δίπλα του, οδηγώντας στον κεντρικό δρόμο… Ήταν μια από τις πιο σημαντικές αρχαίες πόλεις της Αττικής, σπουδαίο λιμάνι απ όπου έφευγαν πλοία γεμάτα ξυλεία και μεταλλεύματα. Παρήκμασε όμως και γρήγορα. Και φτώχυνε και ερήμωσε. Και έμεινε εκεί στο λόφο Βελατούρι, να το σαρώνει ο βοριάς και οι αλμυρές ριπές της θάλασσας. Κάπως έτσι το βρήκα εκείνο το Κυριακάτικο μεσημέρι. Και έμαθα και την ιστορία ενός πολύ παράξενου ζευγαριού…

Αρχαίος Θορικός, με ζαλισμένο αέρα. Πούσι του βοριά, άσπρα πρόβατα τα κύματα στο θαλασσινό λιβάδι μπροστά μου, ζαβλακωμένα τάνκερ και μοτορσιπ αργοκουνιούνται με το μπότζι δυτικά στη Μακρόνησο, ελιές ασημίζουν στολισμένες με κίτρινα χαλιά από αγριολούλουδα. Μάρμαρα και σχιστόλιθοι είναι τα έδρανα και οι θέσεις του θεάτρου.

Ένα κυκλαδίτικο θέατρο, σαν να είναι σε νησί, ίδια χρώματα, πέτρες, θάμνοι, μυρωδιές, ερημιά. Το ελλειπτικό κοίλο με ξαφνιάζει, η ορχήστρα σχεδόν ορθογώνια. Λένε πως είναι το αρχαιότερο σωζόμενο θέατρο, φτιαγμένο τον 6^ο π.Χ. αιώνα. 

Πράσινο γρασίδι απριλιάτικο καταπίνει τους τάφους, και τα μονοπάτια προς τις μεταλλευτικές στοές, θηριώδεις μαργαρίτες υψώνονται μέσα από σταχτιά μαρμάρινα πεζούλια, τριγυρισμένες από φλεγόμενα κίτρινα ασπαλάθια και μοβ γαϊδουράγκαθα. Απρίλης μες στη δόξα…  Οι ελιές βουίζουν ένα ακατάληπτο τραγούδι, δεν ακούγεται όμως το όνομα του Θορικού, δεν ακούγεται πια… “Κάποτε πόλη,  τώρα απλώς ένα όνομα… ” μόνο…. έγραφαν τον 1ο μ.χ. αιώνα οι αρχαίοι περιηγητές.

Κοιτάζω τα κεφάλια από τα στάχια και τα άλλα θεριεμένα αγριόχορτα, πως γέρνουν σχεδόν χορευτικά στο μαλακό φύσημα του χλιαρού Γρέγου. Ίσως το μόνο χορευτικό μετά από καμιά τριανταριά αιώνες,  η μόνη τέχνη εδώ πλέον είναι η τέχνη της φύσης,  αδυσώπητη, ασταμάτητη,  ανεμπόδιστη, ακράτητη,  ατέρμονη.  Σπουδαία….

Ζαλισμένος από το χλιαρό βοριαδάκι διαβάζω τους μύθους που ζήσανε εδώ στις κοφτερές πέτρες και τις στοές. Ποιοι έζησαν εδώ? Ποιοι βασίλεψαν?

Πάντως ο πιο γνωστός βασιλιάς του Θορικού ήταν ο Κέφαλος, συγγενής του μυθικού βασιλιά της Αθήνας Κέκροπα. Γυναίκα του ήταν η Προκρίδα κι αυτή συγγενής του Κέκροπα. Αυτό το ζευγάρι λοιπόν ήταν πολύ παράξενο. Ζήλευαν ο ένας τον άλλον και μεταμφιεζόντουσαν προσπαθώντας να ρίξουν τον άλλο σύζυγο  στο κρεββάτι, αποδεικνύοντας έτσι την απιστία του. Ο Κέφαλος το έκανε υποδυόμενος έναν κάποιον Πτελέοντα και η Προκρίδα (αφού τον απάτησε με τον… δήθεν ξένο) αηδιασμένη για την κομπίνα έφυγε για την Κρήτη, όπου κατέφυγε στο παλάτι του Μίνωα. Εκεί βοήθησε το Μίνωα να ξεπεράσει κάποια ερωτικά προβλήματα υγείας (με όσες γυναίκες έκανε έρωτα τις έτρωγαν τα φίδια που έβγαιναν από το σώμα του!!!) . Και ο θεραπευμένος Μίνωας για αντάλλαγμα την έριξε στο κρεββάτι του ο μπαγάσας. Και βέβαια της χάρισε δυο μοναδικής αξίας δώρα: ένα σκύλο που έβρισκε πάντα το θήραμα, και λεγόταν Λαίλαψ, και ένα δόρυ που έβρισκε πάντα το στόχο. Δώρα και τα δύο από τη θεά Άρτεμη.

Η Προκρίδα βέβαια γύρισε πίσω στον ωραίο Θορικό με τους λουλουδιασμένους λόφους και την ήσυχη θάλασσα. Επέστρεψε φοβούμενη τη φοβερή ζήλια της Πασιφάης, και βέβαια με τα πολλά αγάπησαν με τον Κέφαλο (ο οποίος καλοπέρασε με τη σειρά του όλο τον καιρό στην αγκαλιά της Ηούς) στα ωραία τους παλάτια του Θορικού, τα οποία έβλεπαν τη Μακρόνησο και τον ήλιο να ανατέλλει κάθε πρωί από την θάλασσα. Ούτε γάτα ούτε ζημιά, ούτε μοιχεία λοιπόν. Η Προκρίδα μάλιστα του χάρισε και τα δύο δώρα του Μίνωα, τον τρομερό σκύλο Λαίλαπα και το φοβερό εύστοχο δόρυ.

Η Άρτεμις όμως πολύ ζοχαδιάστηκε που τα δώρα της πηγαινοέρχονταν ανάμεσα σε αυτούς τους δύο χαβαλέδες μοιχούς και αποφάσισε να τους τιμωρήσει.

Μια νύχτα που ο Κέφαλος πήγε να κυνηγήσει ελάφια, η Προκρίδα τον ακολούθησε κρυφά (νομίζοντας ότι πήγαινε για τσιλιμπούρδισμα με την Ηώ). Όμως μέσα στο δάσος η Λαίλαψ την πήρε μυρωδιά και ο Κέφαλος, νομίζοντας ότι είναι κάποιο ελάφι μέσα στις φυλλωσιές, έριξε το φοβερό του δόρυ και την άφησε στον τόπο…

Οι φωνές μιας γυναίκας μου διέκοψαν την ιστορία και τις ωραίες σκέψεις που έφερνε ο αέρας. Ανηφόριζε το μονοπάτι καβγαδίζοντας με έναν κύριο, μάλλον το σύζυγό της.

Μμμ…λάθος μέρος έρχονται να επισκεφτούν, συλλογίστηκα, κατηφορίζοντας στις ολόλευκες στουρναρόπετρες.

Δεν είναι εδώ για ζωηρά ζευγάρια τόπος…

Έχει βαριές μνήμες…

Που βρίσκομαι?

Στο αρχαίο Θορικό, 4 χιλιόμετρα από το κέντρο του Λαυρίου. θα φθάσετε εδώ οδικώς ακολουθώντας τον κεντρικό δρόμο Μαρκοπούλου– Λαυρίου. Η αρχαία πόλη βρίσκεται σε σηματοδοτημένη διασταύρωση δεξιά του δρόμου, ανάμεσα σε ελαιώνες και την ακρογιαλιά.