Περνούσα από το κανάλι ανάμεσα στον Πόρο και τον Γαλατά με ένα μεγάλο κρούιζερ, ένα μεσημέρι αρχές καλοκαιριού με λιακάδα ζεστή και μαλακή. Το σκάφος είχε πλησιάσει αρκετά την ακτή της Πελοποννήσου και η εικόνα που είδα με γοήτευσε.
Εκεί σε ένα έρημο και ήσυχο ακρογιάλι βρισκόταν ένα ωραίο, θαυμάσια συντηρημένο παλιό σπίτι του Μοριά. Η σταχτιά του πέτρα έλαμπε στους τοίχους καταμεσήμερο και η κεραμιδένια τετράριχτη στέγη του φώτιζε με μια κόκκινη κηλίδα το βαθύ πράσινο του τοπίου. Πράσινο από τους χαμηλούς λόφους, τα περιβόλια με τις πορτοκαλιές και τις λεμονιές, πράσινο από σκόρπια κυπαρίσσια και μεγάλους βουβούς ελαιώνες. Μια μικρή τούφα με μερικά μεγαλόπρεπα πεύκα βρίσκονται ακριβώς δίπλα στο σπίτι και πάνω στο αργολικό ακροθαλάσσι, σαν μια μελαγχολική νότα στην ισορροπία αυτής της μοναδικής ακουαρέλας.
Η εικόνα με μάγεψε… και με σημάδεψε με ένα μοναδικό τρόπο.
Δεν ξέρω γιατί. Η μάλλον νομίζω ότι ξέρω. Στην προσωπική μου μυθολογία ένα τέτοιο τοπίο ορίζει κάτι το πολύ ιδιαίτερα ελληνικό, κάτι πολύ ξεχωριστά καλόγουστο και διακριτικά εκθαμβωτικό. Ορίζει κάτι που αγαπάω και κουβαλάω μέσα μου σαν πυξίδα όσα χρόνια ταξιδεύω στην Ελλάδα, είναι περισσότερο από μια εικόνα ενός μωραϊτικου τοπίου με ένα παλιό πετρόχτιστο διαμάντι, είναι ένα σύμβολο.
Θα ήθελα να μένω σε αυτό το σπίτι.
Και τότε ήρθαν οι σκέψεις: ποιοί το χαίρονται; Πόσα χρόνια είναι εδώ; Ποίος το πρωτοέφτιαξε; Πίσω του ανηφορίζουν οι μαλακές πλαγιές του βουνού των Αδέρων, κάπου μέσα στους προτοκαλεώνες βρίσκεται ο γενέθλιος τόπος του Θησέα, λίγο πιο κάτω στο λεμονοδάσος ο Πάτρικ Λη Φέρμορ έζησε σε ένα νερόμυλο με τη Μπαλάσα Καντακουζηνού, άραγε το είχαν δει αυτό το σπίτι;
Ο αέρας φύσηξε φρέσκος και βορινός καθώς το σκάφος μας έστριβε ανατολικά για να βγει από το στενό στον ανοιχτό Σαρωνικό. Το ωραίο σπίτι έμεινε πίσω, το απίθανο εκείνο τοπίο άρχισε να ξεθωριάζει κι εγώ είχα ξεχαστεί στην κουπαστή, σαν σε όνειρο.
«Αιντε έλα να κάτσεις στο τιμόνι..» φώναξε ο καπετάνιος.
Υπάκουσα και σάλταρα στο fly bridge.
Ο Σαρωνικός απλώθηκε μπροστά μας, σαν γενναιόδωρο γαλανό λιβάδι.
Σκέφτηκα πως η θάλασσα ήταν το παντοτινό μου σπίτι.
Και χάρηκα…
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.